Casimir

Beetje suf, maar we hadden er beiden niet aan gedacht om de lunchwandeling af en toe even samen te doen; zoon Peter werkt op de Uithof in Utrecht, op een kwartiertje fietsafstand van mijn flatje. Hij woont helemaal in Papendrecht en daar zijn we zelfs nog niet op bezoek geweest, afgezien van de hulpactie bij de verhuizing, waarvan ik tot mijn schande nu ontdek dat deze happening alweer meer dan een jaar geleden plaatsvond. Roos is nog wel een keer langs geweest toen Jessica en hij er nog maar kort woonden om te helpen met het verven van het huis.
Ik kwam in mijn bekende kloffie met wandelkleding bij het deftige gebouw waar hij werkt en meldde mij bij de portier. Hij had mij niet goed verstaan en vroeg voor de duidelijkheid waarvoor ik met Peter van Elven had afgesproken: "ik ben zijn vader". Gaf me echt een trots gevoel dat je je zoon komt opzoeken op zijn werk. En daar kwam hij onherkenbaar de trap afgelopen; een dikke muts op die zijn gladgeschoren kale kop zodanig verhulde dat ik echt pas bij het horen van zijn zware bas doorhad dat daar mijn jongste zoon, binnenkort zelf ook vader, eraan kwam.
We liepen een rondje door de hortus van Utrecht; ben ik vaker geweest met Roos; een heerlijke plek voor degenen die hier in de buurt werken om even de benen te strekken tussen de middag. Peter en ik hadden elkaar best veel te vertellen; hij natuurlijk over zijn nakend vaderschap en zijn zoon, die wij al de namen Melchior, Archibald respectievelijk Casimir hadden toegedicht. Ben intussen wel benieuwd hoe de naamkeuze uiteindelijk zal uitvallen. En ik natuurlijk over de nieuwe plek waar Roos en ik zullen neerstrijken in het Oosten van het land, het allerlieflijkste plaatsje Wijhe.
Dat halfuur was snel om en we spraken af om dit vaker te gaan doen. Heel gezellig zo even met elkaar.