Bij
mijn laatste inspanningen in de Eilandspolder kwam ik in gesprek met Willem M. over lezen. En als ik iemand ontmoet die van lezen houdt, dan vraag ik steevast om een leesadvies. Willem adviseerde mij een boek uit voor mij onverwachte hoek: "Hemel en Hel", van de IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánson. Via onze bibliotheek kon ik het snel onder ogen krijgen; een relatief dun boek, bestaande uit twee delen. Een tweetal vrienden maken onderdeel uit van - hoe kan het anders op IJsland - een onderneming om ter visvangst te gaan. Eén van de twee, Bardur wil op het laatste moment van vertrek van het schip nog even een aantal dichtregels in zijn geheugen prenten om aan zijn vriend mede te delen. Dat wordt hem fataal; hij vergeet in de haast zijn anorak en wordt midden op zee in het onverwacht slechte weer overvallen door kou en overspattend water en verliest daardoor uiteindelijk het leven. Dit alles op een ongehoord poëtische manier verwoord door Jón Kalman; een stijl die ik nog niet eerder heb gezien. De overlevende vriend gaat het boek waarin het gedicht stond terug brengen en besluit zichzelf daarna van het leven te beroven. Dat gebeurt niet door een aantal opnieuw fantastisch beschreven gebeurtenissen; het leven krijgt een nieuwe impuls.
Er gebeurt vrijwel niets in het boek; de achterflap vertelt ongeveer wat ik hier in de blog zet en dat is het ook. Maar het geheel is wel zo onverwacht poëtisch beschreven met allerlei wonderlijke interacties van mensen zoals ze in onze maatschappij niet (meer?) voorkomen. Verplichte kost voor lieden die van literatuur houden en zich willen laven aan een frisse (ha ha, dubbele bodem bedenk ik nu) vorm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten