Zwolle is wel handig

Grappig kunstwerk om het vergaan van de tijd
te laten zien. Leek wel een chemische opstelling

We hadden elkaar een tijd niet gesproken of gezien; de hoogste tijd om weer eens een museum te gaan bezoeken. Nathalie had de voorkeur voor FOAM, een museum voor fotografie in Amsterdam, maar daar waren op dit moment geen exposities die zij interessant vond. Derhalve stelde ik de Fundatie in Zwolle voor; handig te bereiken voor ons allemaal; vanuit Groningen en vanuit Bilthoven is het ongeveer in een uur te bereiken.
En zo ontmoetten we elkaar weer op station Zwolle. Nathalie zat al even in het zonnetjes te wachten. Het was een lange trein waaruit Roos en ik kwamen en het was ook een lang perron, maar daar stond ze hoor; veel te warm gekleed want het zou een lekker zonnige dag worden: "m'n zomerjas heb ik nog niet in Groningen", was de verklaring. We wandelden naar het museum en ondertussen vertelde Nathalie honderduit over haar diverse resultaten in de studie en van alles dat daarmee samenhangt o.a. aan bestuurlijke functies; een ambitieuze dame; dat heeft ze niet van mij?! Bij mij was het toch vooral het toeval dat de loop van mijn leven bepaalde; Nathalie neemt duidelijk zelf het roer in handen en dat stemt mij wel trots als donorvader moet ik eerlijk zeggen!
Het was weer moderne kunst wat de klok sloeg in de Fundatie; daar heb ik niet zo gek veel mee; krijg er ook niet de vinger achter. Nathalie is vooral benieuwd wat een kunstwerk met je doet; wat het in je oproept en vroeg ook aan Roos en mij of wij haar kunstwerken zouden kunnen noemen en illustreren met foto en kunstenaar en daarbij onze eerste indrukken melden; het narratieve is wat haar vooral interesseert en zij wil ook in die richting onderzoek gaan doen en zich specialiseren. Het woord dissertatie viel zelfs!
Na het bezoek aan het museum gingen we nog lekker lunchen in het zonnetje. De kroketten op maisbrood smaakten mij bijzonder. Nathalie had vooral last van keuzestress met de menukaart en het duurde even voordat ze zich gewonnen gaf en voor een zalmtosti ging. Wat Roos heeft gegeten weet ik niet meer maar het was weer heel gezellig zo met z'n drietjes.
Roos had gelukkig de tijd in de gaten gehouden zodat we keurig voor vier uut konden inchecken bij NS. Op station Zwolle namen we afscheid. Was een heel genoeglijk weerzien geweest.