Antinatalisme?!

Wat een vreugde! Niks antinatalisme.
Kleinzoon Morris lekker lachend in bad

In de Trouw - de beste krant van NL - las ik een artikel waar ik mij behoorlijk aan gestoord heb; het ging over antinatalisme, een filosofische stroming die bij monde van de Zuid Afrikaanse filosoof David Benatar wordt uitgedragen. Het uitgangspunt is enerzijds dat niemand erom gevraagd heeft om geboren te worden en anderzijds dat je als volwassenen door een kind te concipiëren dat kind meer ellende dan vreugde aandoet en dat dat feitelijk immoreel is naar dat kind.
Nu weet ik dat in de Griekse mythologie een verhaal voorkomt waarin een moeder een wens mag doen omdat ze zulke fantastische zonen heeft; zij wenst dan het beste dat deze twee jonge mannen kan overkomen. Merkwaardig genoeg vallen de twee onmiddellijk dood neer. Het gezegde is dan ook:  wie de goden liefhebben, sterven jong, oftewel als de goden je goed willen doen dan geniet je een kort leven?! Toen er ooit een jong kind in onze wat verdere omgeving bij een ongeluk om het leven kwam schoot het door mij heen: "hem wordt veel leed bespaard", dat wel, "maar ook veel vreugde", riposteerde mijn echtgenote terecht!
De voortplanting is het meest fundamentele onderdeel van "leven"; van bacteriën tot mensen is dit een onvermijdelijk proces en sterven hoort er onverbrekelijk bij; en dat het leven niet alleen maar een feest is, dat zullen alle organismen beamen en niet alleen de mens. Voor de meeste diersoorten is het "eten en gegeten worden", denk maar aan de specht die leeft van insecten; in het voorjaar hoor je het gepiep in het bos van vele spechtennesten met jongen. Enkele weken later zie je overal jonge spechten in het bos, maar niet veel later zijn die allemaal "op"; voedsel voor de buizerd en de havik die daar zijn jongen weer mee voert.
De gruwel van de sluipwespen die hun eitjes leggen in een levende rups die vervolgens van binnenuit helemaal wordt leeg gegeten. Geen lolletje inderdaad.
Maar antinatalisme spreekt mij helemaal niet aan; overbevolking trouwens ook niet. Overigens ben ik zelf het product van een moeder die mij wel eens heeft toevertrouwd dat ze eigenlijk liever niet geboren had willen worden. Eén van mijn dochters heeft mij wel eens gevraagd of ze er goed aan had gedaan om twee kinderen op de wereld te hebben gezet terwijl er over 30 jaar te weinig voedsel zou zijn; ik heb haar geantwoord dat je zo veel vreugde creëert met kinderen; niet alleen als jonge ouder krijg je zo veel vreugde maar de kinderen hebben ook zo veel vreugde in het bestaan.
Geert Mak beschrijft in een van zijn boeken, ik dacht in "op reis zonder John", dat er een indianenstam was geweest die nadat zij door de blanken overheerst werd collectief had besloten zich niet meer voort te planten en is dus inderdaad uitgestorven. Benatar pleit ervoor dat de hele mensheid dat zou doen en dat daarmee ellende verdwijnt uit de wereld; dat vind ik wel zo antropocentrisch geredeneerd, alsof de dierenwereld geen leed kent.
Overigens denk ik dat de rest van de levende have op aarde opgelucht adem zou halen als de mensheid zou verdwijnen, een gebeurtenis waar ik mij niets bij kan voorstellen.

PS Al met al vind ik dit een wat warrige blog; ik vind het lastig formuleren waarom ik me zo vreselijk stoor aan deze filosofie, maar het hangt ongetwijfeld samen met dat ik alles in een biologische context beschouw, inclusief homo sapiens.