Alweer ruim twintig jaar geleden; de tijd vliegt. Roos stuurde mij vandaag een tekst van de dag waarop dit werd gevierd; 12 mei 1998, de dag dat ik vijftig werd. Ze had die toevallig tussen "de rotzooi" terug gevonden.
Ik herinner het mij nog heel goed; prachtig weer; groot feest in onze tuin van de Hoflaan; veel vrienden en familie die het mee kwamen vieren. Lekker eten en drinken en op zeker moment ..... de grote verrassing: Roos en Astrid hadden een sketch ingestudeerd en kwamen die in de tuin ten gehore brengen. Ik was zo ongehoord verrast; onze familie doet nooit aan "zuks", dus had ik dit nooit verwacht. Zingend en gekheid makend deden ze mij bescheuren van het lachen. Eén lied kan ik mij nog goed herinneren; op de melodie van "Sylvia" van Schubert; en die tekst heeft Roos terug gevonden. Wat moest ik lachen; het ging - natuurlijk - over mijn wandelhobby. Hier de tekst:
Ook hun andere lied ging over mijn grote liefde voor het wandelen. Op een razend moeilijke melodie uit het "Temporiertes Klavier" van Bach maakten zij, uitgedost als twee engelen gekkigheid over de manier waarop het wandelen zo verliep. Soms veranderden we "zomaar" het doel van de wandeling en dan moesten de engelen de hele busdienstregeling weer veranderen zodat we toch weer precies de bus zouden halen. Ik had inderdaad - en nog steeds regelmatig - de mazzel dat de bus er net aankwam op het moment dat ik bij de halte aankwam.
Ik zit weer te hikken van het lachen nu ik er aan terug denk, dat feest op die warme, gezellige zondagmiddag in de tuin in Bilthoven.
Bedankt voor de tekst en de herinnering en alsnog voor jullie leuke optreden, Roos.
Ik herinner het mij nog heel goed; prachtig weer; groot feest in onze tuin van de Hoflaan; veel vrienden en familie die het mee kwamen vieren. Lekker eten en drinken en op zeker moment ..... de grote verrassing: Roos en Astrid hadden een sketch ingestudeerd en kwamen die in de tuin ten gehore brengen. Ik was zo ongehoord verrast; onze familie doet nooit aan "zuks", dus had ik dit nooit verwacht. Zingend en gekheid makend deden ze mij bescheuren van het lachen. Eén lied kan ik mij nog goed herinneren; op de melodie van "Sylvia" van Schubert; en die tekst heeft Roos terug gevonden. Wat moest ik lachen; het ging - natuurlijk - over mijn wandelhobby. Hier de tekst:
Wat heeft Ferry in zijn kop
Dat hij zo heen en weer reist?
Helle roept, en Ferry, op
De wegen die zij aanwijst,
Strekt zijn ene onderdaan
Strekt zijn andre onderdaan.
Is hij trug, en dan tevree?
Dat zou je willen denken!
Dat zou je willen denken!
Hij zegt Ja! En ook weer Nee!
Als hij geen drank kan schenken.
Dus het hele huis staat vol
honingmee en Alcohol.
Laat ons Ferry, Maagre Hein!
Als hij ooit eens bedaarde
zou het leven saaier zijn,
Dat weet zelfs moeder Aarde:
Geef hem maar nog vijftig jaar.
Krans hem maar! hij is vijftig jaar.
Ik zit weer te hikken van het lachen nu ik er aan terug denk, dat feest op die warme, gezellige zondagmiddag in de tuin in Bilthoven.
Bedankt voor de tekst en de herinnering en alsnog voor jullie leuke optreden, Roos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten