De afgelopen vier jaar heb ik zeer regelmatig moeten denken aan die ellende van de eerste wereldoorlog; de eerste oorlog waarin op industriële schaal jonge mannen werden geofferd op het slagveld. De slagvelden in Vlaanderen heb ik enkele jaren geleden behoorlijk intensief bekeken samen met vriend Peter C. Volkomen vastgelopen in een onbeweeglijk front hielden de legers elkaar in een wederzijdse wurggreep. Op allerlei manieren probeerde men elkaar ondanks de patstelling af te slachten; ondermijning was er eentje van.
Maar vandaag is het precies honderd jaar geleden dat er een einde kwam aan deze ellende; niet door een doorbraak van de ene of de andere kant maar door powerplay van de Amerikanen die met verse troepen en een overmacht aan materiaal over het front heen walsden. Een vernederende "vrede" werd gedicteerd aan verliezers Duitsland en Oostenrijk daarmee de basis leggend voor WO II.
Vandaag waren we in Antwerpen, België toch waarschijnlijk wel het land dat het meest van WO I heeft geleden;denk maar eens aan Ieperen waar na de gevechten niets meer stond dat meer dan manshoog was; totale verwoesting. Tot mijn verbazing zag ik helemaal niets van viering van dit moment; geen vlag, geen fanfare of niks.
Maar vandaag is het precies honderd jaar geleden dat er een einde kwam aan deze ellende; niet door een doorbraak van de ene of de andere kant maar door powerplay van de Amerikanen die met verse troepen en een overmacht aan materiaal over het front heen walsden. Een vernederende "vrede" werd gedicteerd aan verliezers Duitsland en Oostenrijk daarmee de basis leggend voor WO II.
Vandaag waren we in Antwerpen, België toch waarschijnlijk wel het land dat het meest van WO I heeft geleden;denk maar eens aan Ieperen waar na de gevechten niets meer stond dat meer dan manshoog was; totale verwoesting. Tot mijn verbazing zag ik helemaal niets van viering van dit moment; geen vlag, geen fanfare of niks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten