Dat gehaast

Het zal wel komen doordat ik zo langzamerhand een oudere oudere begin te worden; het gaat me allemaal wat snel, vooral op het fietspad. Je wordt als oudere niet alleen door jonge mensen gepasseerd, die al telefonerend en op een oude krakende fiets met alle gemak een behoorlijke snelheid maken; vind ik leuk. Maar ook ouderen met een elektrische fiets, zgn. snorscooters, een meter breed en vaak bezeten door een jeugdige dikkont raggen je op hoge snelheid voorbij; racefietsers met sportieve kleding snorren met 45 km/hr over recreatie-fietspaden. Ik vind het niet leuk meer en voor moeders met kleine kinderen lijkt het mij gewoon beangstigend.
In de supermarkt lijkt ook iedereen wel haast te hebben. Met ernstige gezichten worden de karretjes voortgeduwd en haastig wordt de kost bij elkaar gescharreld. Ik moet bekennen dat ik ook wel eens heel schattig door een jonge vrouw, huismoeder ben geholpen met het zoeken naar Worchestersauce hoor; niet iedereen is zo gehaast; stelde ik erg op prijs.
Het doet me soms denken aan de blinde zanger Jules de Corte met zijn verschillende vragen: "ik zou wel eens willen weten". En de laatste vraag die hij stelt: "waarom zijn de mensen zo moe?" (kennelijk toen al in de jaren vijftig) en die beantwoordt hij dan met: "misschien door hun jachten en jagen, of misschien door hun tienduizend vragen". Prachtig echt vijftiger jaren liedje. Ik zal eens kijken of het op youtube staat. Nou wel degelijk, luistert u maar.