INTBAE

Bij het afscheid nog even een "onsie" gemaakt

Gisteravond kreeg ik nog een eppie van broer Jan; we hadden toch voor morgen afgesproken om te komen lunchen? heb niks meer van je gehoord. Mijn antwoord was kort maar krachtig: "absoluut". Nog enige correspondentie vanmorgen over de tijd waarop ik Jan en Thea kon verwachten.
Even voor elven kwam Roos met de ingrediënten voor het nagerecht; ik had gisteren nassi gekookt, mijn specialiteit.
Nog onverwacht ging de bel en kwamen broer en schoonzus de drie trappen opgeklauterd. Gezellig om elkaar weer te zien. Eerst aan de koffie met de even onvermijdelijk snee rozijnen/notenbrood. En dan valt alle tijd weer weg en pak je het gesprek op alsof je elkaar gisteren nog hebt gesproken. Onvermijdelijk natuurlijk over de kinderen en de kleinkinderen en natuurlijk over de nieuwe kinderen; dat houdt onze generatie toch wel stevig bezig. Jan en Thea hebben hun prachtige boerderij-woning in de verkoop, maar hebben intussen ook hun oog laten vallen op een ander huis; spannende tijden.
Ook onze ouders kwamen aan de orde en wat mij ontzettend veel plezier deed was om te horen dat onze vader erg gesteld was op Roos; daar kon je een goed gesprek mee hebben, vond hij. We memoreerden nog de eerste ontmoeting van "pa" met Roos; hij gaf haar een hand en zei: "vindt u ook niet mevrouw dat 72 jaar wel genoeg is". Roos moest destijds erg lachen en zei: "dat kan ik niet zeggen, maar we hebben in ieder geval een gesprek". Vader heeft het goed kunnen vinden met Roos en dat vond ik bijzonder fijn te horen; aan zijn oordeel hecht ik sterk!
De nassi had ik helaas voor niets gemaakt; broer Jan eet geen koolhydraten en schoonzus Thea is allergisch voor schaaldieren en de trassi is gemaakt van garnalen, dus dat hield even op. Maar zij zijn helemaal niet van die grote eters en uiteindelijk bleek het toetje van Roos, frambozen met bramen, klapbessen, kwark en een beetje jam uitstekend te voldoen.
Om 15.00 uur werd Jan wat onrustig en liep het bezoek ten einde. Gelukkig dacht Roos er nog aan dat we een foto moesten maken. En afgekeken van Martijn maakte ik een redelijk geslaagd "onsie"; kan er niks aan doen maar dan moet ik zo ontzettend lachen.

PS de afkorting INTBAE was een geheimpje van Thea en onze vader. Het stond voor: It's Nice To Be An Elf. Daar ben ik het gloeiend mee eens. Het siert de grafsteen van onze ouders; zal het eens van nabij fotograferen.