Afscheid van Meerlo

Een laatste blik op Meerlo

Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste etappe van het Pieterpad liep, 10 juni om precies te zijn; dan was het te heet, dan waren we naar Siegenland of met een boot over de Donau, het was altijd wat, maar geen Pietertje. Maar vandaag zat alles mee; ik had uitgezocht dat je met NS en bus vroeg genoeg in Meerlo kon komen om weer vóór vier uur in te kunnen checken in Venlo. Zo komt Jan Dromer door de zomer nietwaar!
Om half zeven met de stoptrein naar Utrecht en dan de Intercity naar Blerick - moet je toch ook een keer geweest zijn vindt u niet lezer?! - daar met bus 88 geruime tijd bussen naar Meerlo, ondertussen alle plaatsjes aandoend die ik ook deze wandeling zou passeren zoals Tienray en Swolgen (ooit van gehoord?).

Een verrassend mooi natuurgebied met moeras
kwaliteit: het Schuitwater, voormalige Meander
van de Maas. Zitten bevers! Niet gezien helaas.

Met de GPS op weg en verrassend genoeg liep er een prachtige, snel stromende beek door Meerlo. Daar heb ik de afscheidsfoto van Meerlo gemaakt die de kop van deze Blog siert. Het was overigens een verrassende etappe met stukken waar je nauwelijks over de opgeschoten mais kon kijken, maar ook een stuk van een heel oude meander van de Maas, Schuitwater, een schitterend stuk natuur. En vooral ook trof mij de stilte hier.
Onderweg nog met deze en gene wat gepraat waaronder een echtpaar uit Woerden dat het ook was opgevallen dat het hier af en toe zo volmaakt stil is zoals we dat in het midden van het land niet (meer) kennen. Anecdotisch is dat er ooit mensen in ons oude huis op de Hoflaan woonden en zijn vertrokken omdat ze niet tegen de stilte konden. En inderdaad, toen wij er pas woonden, zo vanaf 1981 was het er doodstil. Later kwam de A-27 en hoewel die behoorlijk ver verwijderd van ons huis was kon je hem altijd horen, zelfs in de badkamer.

Een stel mede Pieterpadlopers maakte een foto van mij
terwijl ik mij tegoed deed aan een meegenomen
bonenschotel

Zowel op de heenweg als de terugweg heb ik in het boek van Patrick Leigh Fermor zitten lezen. Daar bij Culemborg moet ik er tegenwoordig aan denken dat ik daar ergens het pad kruis dat hij ooit nam. Ontzettend leuk om te lezen dat de meeste plaatsen die hij beschrijft mij niet onbekend zijn zoals Keulen, Koblenz, Boppart en Heidelberg. De tijd vliegt met zo'n goed boek. Ik was dan ook relatief snel in Blerick en de terugweg ging ook razendsnel. Ik was wel moe na ruim 20 km. Ik eindigde met een tocht over de Maas per pont en de bus vanuit de metropool Velden.