Gesprek met Fiom

Na een bijzonder onrustige week togen Roos en ik hedenmorgen naar den Bosch, naar het kantoor van Fiom. We werden allervriendelijkst ontvangen door Fred, de maatschappelijk werker waarmee ik inmiddels per e-mail contact had. Hij nam uitgebreid de tijd voor dit gesprek dat draaide om "de match". De kracht van Fiom ligt toch vooral in de begeleiding van dit emotionele proces; Fred deed dat met alle empathie die nodig is, want het is nogal wat zo bleek ook nuchtere "mij". Zo nuchter bleef ik niet onder het verhaal toen de persoon waar het om ging steeds duidelijker uit de mist van onbekendheid tevoorschijn trad, zij het slechts in ruwe schetsen. Het bleek een vrouw te zijn; en toen kwam haar naam: "Mariska". Bij het horen van haar naam schoot ik vol en moest ik echt even bijkomen met een glaasje water; was weer snel nuchter hoor! Dat gebeurde een tweede keer toen Fred ook iets algemeens noemde, dat de moeder de donor vaak wilde bedanken voor wat hij haar geschonken had. En ja, daar deed je het als donor inderdaad voor, althans daar heb ik het voor gedaan; om de ouders van het kind te helpen iets te verkrijgen waar hun hart zo naar uit ging; en nu is dat concreet geworden; ook toen had ik het "even moeilijk".
Verder liet Fred het vrijwel geheel over aan het gesprek dat volgende week plaats zou gaan vinden en waarin Mariska en ik elkaar zouden ontmoeten. Hij vertelde wel dat ook mariska had moeten huilen toen ze mijn naam hoorde; dan krijgt zo'n onbekende persoon plotseling profiel.
Na een gesprek van anderhalf uur gingen Roos en ik - wat was ik blij dat ik haar had gevraagd mee te gaan! - een Bosch bolletje scoren met een chocomel op een terras in de buurt van Fiom.
Daarna een week van wachten op wat zou komen.