Mooie benen

Mooie benen, nietwaar?

Als jongen was ik al sterk onder de indruk van de schoonheid van vrouwenbenen. Wanneer ik met mijn moeder, stijfgearmd over de burgm. de Vlugtlaan liep vroeg zij wel eens: "waar kijk je toch naar", wanneer ik naar de mooie benen van de dames keek. Grappig, want dat is eigenlijk altijd zo gebleven zelfs nu als jongere oudere van 63 jaar; een stel fraaie damesbenen vind ik nog steeds behorend tot de fraaiste structuren die deze aardkloot in haar 6 miljard jaar van evolutie heeft opgeleverd. De minimode tijd, in mijn adolescente jaren was dan ook een feest. Maar tot mijn verbazing is die tijd weer helemaal terug; de rokjes zijn zelfs nog korter geworden zij het dat er nu wel een stevige maillot onder wordt gedragen.

Mooie benen zijn slank maar wel gespierd. Hele fraaie heb ik gezien in Tsjechië toen ik daar eind negentiger jaren was voor een congres. Het was zomer en zittend op een terras achter een biertje zag ik tientallen jonge vrouwen, stevig voortstappend met hoge hakken en bruine benen in hun korte jurken voorbij lopen; een echt feestelijk gezicht. Iedereen liep daar nog veel in plaats van alles met de auto te doen; dat kwam vast voort uit de niet al te grote rijkdom aldaar. Maar, lopen is goed voor de spieren en dus de stevigheid en dus voor de fraaie vorm. 

Ik was eens in een museum met Romeinse kunst. Daar stond een beeld van een boerenvrouw met een kort gewaad. Je kon de stevige benen zien en die waren een weldaad voor het oog. Je kreeg het gevoel dat de mens er zo moest uitzien en niet dat spierloze van de homo modernis automobiles, d.w.z. weinig en dan ook nog slappe spieren. (Vooral bij mannen zie je dat; van die dunne benen met een dikke pens erboven).

Maar vorige week overkwam mij het volgende op station Utrecht CS: ik liep door de gangen van hoog Catharijne en daar liepen, als altijd, veel mensen. Voor mij liep een stel jonge meiden met buitengewoon korte rokken, maar benen eronder die slap en dik waren. Ik heb mijn ogen afgewend en zelfs nu bij het schrijven voel ik dat ik er een vies gezicht bij zet.

Maar het kan ook anders. Op station Baarn zag ik enkele weken geleden een jonge vrouw, een meisje nog van een jaar of zestien met een paar goddelijk mooie, slanke maar gespierde benen, in een zwarte maillot en op heel hoge hakken. Zij had tot mijn grote verbazing een heel kort broekje aan over die maillot alsof het zomer was. Ik wist niet wat ik zag en toen ik het met m'n zoon Hugo besprak vertelde hij mij dat deze dracht mode is. Ik vroeg me af of dit jonge ding zich wel realiseerde hoe ongelooflijk sexy ze er uit zag, zelfs voor zo'n wat hormoonarme ouwe vent als ik?! Ik dacht dat wij kinderen van de zestiger jaren wel alles op modegebied hadden meegemaakt, maar het kan nog erger zal ik maar zeggen.