Het reizen per trein en bus werd de laatste jaren wel erg verstoord door al dat gelul met die mobiele telefoons. Jong en oud konden oeverloos over niks, maar wel zeer luidruchtig zitten ouwehoeren. Maar dat is met de opkomst van die i-Phones helemaal over lijkt het. Vooral meiden houden dat ding vast of hun leven er van afhangt en voortdurend zitten ze met twee duimen te typen. Zo juist heb ik het stukje in de bus gezeten naast zo'n jonge dame met i-Phone; ik heb geteld hoe vaak ze hem opnieuw aandeed (met een duim- of vingeromdraai trouwens) en weer begon te duimen. Het was in die pakweg 15 minuten 8 keer. Heel even tussendoor zat ze wat afwezig voor zich uit te staren en hup daar ging 't weer. Eerlijk gezegd herkende ik dit gedrag van me zelf; wanneer ik een stuk taai taai in huis heb, dan kan ik niet stoppen met vreten totdat het op is; telkens sta ik op en neem nog een stuk, kortom een vorm van verslaving, afhankelijkheid.
Gisteravond had ik een jonge vent op bezoek en we spraken hierover en vooral dat het zo veel rustiger was geworden in het OV sinds er meer werd gewerkt met die i-phones dan met dat mobiele geleuter. Maar ik vroeg me ook af wat ze nou precies zouden zitten te duimen. Dat heeft kennelijk te maken met de mogelijkheid om met meerderen tegelijk te "communiceren"; dat schijn je ook met Facebook te kunnen doen.
Voor mezelf moet ik er niet aan denken; chatten vind ik al zo snel ontaarden in oeverloos gezwets en dat dan met z'n vijven tegelijk?! Maar wel een grappige ontwikkeling; ik ben in ieder geval blij met de relatieve rust die het heeft opgeleverd in bus en trein. En wat staat ons hierna weer te wachten?
Gisteravond had ik een jonge vent op bezoek en we spraken hierover en vooral dat het zo veel rustiger was geworden in het OV sinds er meer werd gewerkt met die i-phones dan met dat mobiele geleuter. Maar ik vroeg me ook af wat ze nou precies zouden zitten te duimen. Dat heeft kennelijk te maken met de mogelijkheid om met meerderen tegelijk te "communiceren"; dat schijn je ook met Facebook te kunnen doen.
Voor mezelf moet ik er niet aan denken; chatten vind ik al zo snel ontaarden in oeverloos gezwets en dat dan met z'n vijven tegelijk?! Maar wel een grappige ontwikkeling; ik ben in ieder geval blij met de relatieve rust die het heeft opgeleverd in bus en trein. En wat staat ons hierna weer te wachten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten