Verder langs de IJssel

Boerderij in de uiterwaarde

In vervolg op de Blog van gisteren verhaal ik hier verder over  de wandeling van Klarenbeek naar Deventer met Ab vD. In Voorst hadden we bakker Bril bezocht en hadden we stevig ingeslagen; het zakje met zeeuwse bolussen hebben we direct aangebroken en met kleverige handen de tocht voortgezet. Als snel kwamen we in het uiterwaardengebied. Ik vind het toch altijd gek dat ik als echte Hollander, product van het rivierenland juist dit landschap zo weinig ken; het is iedere keer weer verrassend van schoonheid die door dichter Marsman zo fraai beschreven ".... brede rivieren, die traag door oneindig laagland gaan". Het is dan wel op de grens van Gelderland en Overijssel, en niet in Holland (waar Marsman over dicht), maar het rivierdal van de IJssel mag er zijn. Het ziet er ook wat onverstoorder uit dan het rivierdal van Maas en Waal, laat staan van de Nieuwe Waterweg. De natuur is hier gelukkig nog overweldigend aanwezig.
We liepen het paadje af dat in de zomer naar een fietspontje over de rivier loopt. Nu geheel verlaten natuurlijk, maar weergaloos qua uitzicht.

Provianderend ooievaars langs de IJssel

Beelden van ooievaars die liepen te provianderen; knoerten van zwarte populieren, die typisch zijn voor dit landschapstype en wel tot een meter stamhoogte in het water staan; de in WO II kapot geschoten ruïne van het dertiende eeuwse kasteel Nijenbeek, karakteristiek in een bocht van de rivier. Het gedenkteken waar de geallieerde troepen de IJssel hebben overgestoken; tekenen van een tijd, ver voordat we een verenigd Europa hadden. Ab vertelde dat hij in deze uiterwaarden veel wilgen had geknot en wees mij op de meidoornhagen, het voorprikkeldraadse hekwerk om het vee binnen de weilanden te houden. Hier en daar zagen we zelfs nieuw aangelegde meidoornheggen, voorwaar een landschappelijk aantrekkelijk gebeuren.
En dan  het mistige uitzicht over de bocht in de IJssel, zoals die zich al eeuwenlang uitstrekt, zich weinig aantrekkend van wat er om zich heen gebeurt.

De bocht in de rivier zoals zij al eeuwen is

Het water stond hoog; Ab probeerde nog een route te vinden langs de oever van de IJssel, vergeefs. Wèl zagen we een roedel reeën, met hun karakteristiek witte spiegels (kont voor niet-deskundigen, har har) en verderop in het gras ook de afdrukken waar ze gelegen hadden in dekking achter een bosje. Dit soort rommelige bosjes zijn, aldus Ab, zo ontzettend belangrijk voor de natuur. Vogels, insecten en ook grotere dieren hebben die dekking en afwisseling nodig om zich te kunnen handhaven. Maar we liepen vast en keerden terug naar de rivierdijk en liepen richting Deventer. Langs de dijk stond een aantal stevige boerderijen waarvan je kon zien dat de plekken waarschijnlijk al eeuwen bebouwd waren. Bastions in het wassende water, nu veilig op de rivierdijk en erachter landerijen met vruchtbare rivierklei. Een echte landbouwomgeving. Een deel van de uiterwaarden werd door SBB beheerd; in die weilanden was een grote diversiteit van vegetatie zichtbaar. Goed voor de insecten!
De indrukken waren te veel om even in een Bloggie neer te leggen; ik adviseer iedere wandelaar die dit leest om eens die rivier te volgen, al is het maar vanaf de dijk. Zeker nu in die mistige, donkere dagen voor de kerst is het wonderschoon.

Herdenkingssteen uit WO II

Kasteel Nijenbeek met de sporen van de granaatinslagen

Imposante zwarte populier tot zijn "knieën in het water". Houdt geen andere
boom vol. Daarom hoort hij zo bij dit landschap. Rijkswaterstaat is hier geen
liefhebber van!