Een ouderwets Zwart Boertje

 

Het geloei van de auto's

Het blijft maar prachtig wandelweer en ik ben weer helemaal uit m'n winterslaap. Iedere morgen sta ik fit op en heb echt zin in een dag naar buiten. Voor vandaag had ik mijn favorietje weer van stal geholpen en met de trein van 9.30 had ik een perfecte aansluiting naar Leuvenum, halte Zwarte Boer. En ja, deze wandeling heb ik inmiddels tientallen keren gelopen, de eerste keer zeker dertig jaar geleden met vriend Dick, Langs de oude beukenlaan met al die inmiddels door mos dichtgegroeide kabouterbadjes zoals ik de kinderen had wijsgemaakt. De bank waar ik met Roos een paar keer chocolademelk heb gedronken, het prachtige "het Roode Koper" waar ik met het bestuur van de DHV een weekend afstemmingsbijeenkomst had georganiseerd en ook een keer met Roos chique heb verbleven met een veelgangen diner en heerlijk ontbijt en verder langs de beek die zo fraai is geherstructureerd. Dan het zand en de herrie van de snelweg. Begint de wandeling in heerlijke stilte daar wordt de herrie van de snelweg steeds opdringeriger met als apotheose de brug over de snelweg met daaronder het voortrazende, CO2 producerende auto geweld. "Waar gaat dat heen",  vraag ik mij altijd weer af. Maar tegen het eind van de wandeling bedacht ik dat Roos het wellicht gezellig zou vinden als ik naar Wijhe kwam en ja hoor, dat was het geval. Ze had lekker gekookt en we hadden weer een gezellige avond. Morgen maar weer samen aan de wandel. Roos stelde voor om in de buurt van Emmen te gaan wandelen. Zachtjes mopperend construeerde ze een track die door alle snippers bos tussen Odoorn en Emmen zichtbaar waren op de cartografische ondergrond van Komoot. We zullen het morgen gaan beleven.