Wat een wind

 

Een fraai beeldenpark bij Houthems' trots

Vanmorgen kwiek en fit opgestaan, ik had me voorgenomen om vandaag voor de afwisseling eens in Zuid Limburg te gaan wandelen. Gisteravond had ik Dick gevraagd of hij misschien in de gelegenheid was om met mij de benen te strekken, maar zijn agenda voor die dag zat vol. Op de zaterdag ben ik niet gebonden aan het rijden buiten de spitstijden en dat vind ik wel zo prettig, want inchecken tussen 6.00 en 6.30 is me zo langzamerhand te gortig, zeker in de donkere dagen rond de jaarwisseling. Maar vanmorgen om kwart voor zeven was het ook nog stikdonker hoor, maar wel heel rustig op straat en peddelde ik met m'n fietsje naar het station. De trein van 7.13 sluit mooi aan op de Intercity naar Maastricht en die reis werd buitengewoon veraangenaamd door het verder lezen in "Entangled life" van Merlin Sheldrake, zoon van Rupert Sheldrake de wat omstreden wetenschapper die zich altijd met van die wonderlijke onderwerpen bezig hield als "vormvelden" en dat mytische vermogen van duiven om altijd de kortste weg naar hun nest terug te vinden. Dat Merlin ook een wonderlijke manier van zich door een wetenschappelijk onderwerp te worstelen is duidelijk in dit boek. Zijn aanpak is niet alledaags en zeker niet de wijze waarop hij die bezigheden in genoemd boek presenteert. Als kind al was hij gefascineerd door het proces van het verdwijnen van oud blad in de tuin, hij schepte oud blad op hopen en nam waar dat het steeds minder werd, hij wilde begrijpen hoe dat zat. Hij heeft zich langdurig in een bad, gevuld met herfstloof opgehouden hoe dat proces wel zou gaan en toen hij dat niet kon waarnemen heeft hij dat aan zijn vader gevraagd, die bood hem een eenvoudig maar heel aanschouwelijk experiment waarin hij kon zien dat de wormen een zichtbare fase van dit afbraakproces vormden en vader Sheldrake vertelde dat er nog meer organismen aan te pas kwamen, almaar kleiner. Dat heeft natuurlijk het zaadje gelegd dat bij hem gekiemd heeft en uiteindelijk tot zijn wetenschappelijke interesse in schimmels heeft geleid. Maar ook daarin heeft hij wonderlijke experimenten gedaan waaronder het onder klinische omstandigheden een LSD trip maken om te ervaren hoe het was om in trance te raken onder invloed van een door paddenstoelen geproduceerd hallucinerend middel. Hij is zo ontzettend breed in zijn interesse en onderzoeksgebied dat het boek leest als ontspannende lectuur met grote diepgang, het gaat alle kanten uit. 
Maar uiteindelijk moest ik er toch uit en nam de trein naar Houthem omdat de bus naar Gronsveld, waar ik eigenlijk heen had gewild, niet aansloot. Van Houthem naar Gulpen was het plan en Komoot had gisteravond al een track geconstrueerd zodat ik direct vanaf het perron op weg kon. Ik week wel af van die track wanneer ik leukere alternatieven ontwaarde, Truus had er geen problemen mee gelukkig, dat "keer om!" iedere keer komt me dan de keel uit, telkens maar "lik mn reet" zeggen tegen een app is ook zo ongelukkig. Maar op zeker moment wilde ik eigenlijk wel wat meer lopen en slaagde ik er zelfs in om de track uit te breiden richting Noorbeek. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het inmiddels hard was gaan waaien, de wind was koud, dus toch maar weer omgelopen en de oude track weer gestart. Uiteindelijk werd het dus toch Gulpen en terug met 350 naar Maastricht en samen met Merlin Sheldrake naar Bilthoven waar het niet hard maar toch wel regende zodat ik besloot om dan maar de bus naar huis te nemen. De frietjes die ik gisteravond had voorgebakken samen met een van de schnitzels van de "Vennerij" smaakten me goed.