Winterpostelein

 

Watertoren van Aalsmeer

Vandaag weer een korte etappe van het Pelgrimspad, van busstation Aalsmeer naar Vrouwenakker. Met de IC naar station Hoofddorp en daar de bus naar Aalsmeer. De route had ik weer snel opgepikt. Even verderop ging mijn telefoon; was nicht Vera die verbaasd was dat ik in mijn eentje in dit saaie weer ging wandelen. Tja,ik vraag me zelf ook wel eens af wat me bezielt; waarschijnlijk de zelfde reden waarom de meeste leeftijdsgenoten hun tijd uitzitten achter de TV; je mot toch wat nietwaar. Nee hoor, ik vind het heerlijk om in beweging te zijn en de omgeving op je in te laten werken, hoe saai het hier en daar ook is. Lekker nadenken over de zaken des levens en toekomst en herinneringen integreren; het voedt mijn plezier in het bestaan.
Ik stuurde nog een WhatsApp met foto naar nicht Vera met daarop de watertoren van Aalsmeer tegen de mistige, mysterieuze achtergrond van de Reeuwijkse plas. Vandaar kwam ik bij een oude dijk die was aangelegd in het kader van de Hollandse Waterlinie; liep uiteindelijk door tot het plaatsje "de Kwakel", ongetwijfeld genoemd naar het Fort "De Kwakel" aldaar. Tot slot liep ik door naar Vrouwenakker alwaar ik de bus nam naar Alphen aan de Rijn. Al met al was dit een stuk wandeling waarover het niet de moeite waard is te schrijven, buitengewoon saai met ronduit lelijk landschap.
Vanuit Alphen met de trein door naar Wijhe en onderweg fijn zitten lezen in de stiltecoupe in het boek "A time of gifts", van Patrick Leigh Fermor. Alleen al de introductie is zo fascinerend dat ik besloot om het boek ter lezing te sturen aan Asbjörn, die het helaas als "niet interessant" ter zijde schoof. 
Roos had een verrassende maaltijd; winterpostelein, een heerlijke verse groente, middenin te winter.