Een voornemen

Hier op de derde verdieping

Eind vorig jaar kwam ik het wandelboekje van het Pelgrinspad tegen in mijn boekenkast; bij die gelegenheid nam ik mij voor om dat pad een keer af te gaan wandelen. Ik heb zelfs de eerste etappe (opnieuw) gelopen want alweer een tijd geleden was ik ook begonnen maar niet verder gekomen dan de eerste etappe. Desondanks was dat hele Pelgrimspad opnieuw bij me weggezakt totdat ik het boekje gisteren weer zag liggen. 
Van nature ben ik iemand die ook doet wat hij zich voorneemt; gebeurt dat desondanks toch niet dan komt het doordat ik ondertussen weer zo bezig ben met andere dingen dat het erbij inschiet. Dat is mij herhaaldelijk gebeurt bij voornemens om af te gaan vallen; inmiddels is dat nu zo ingesleten dat ik mijn eetgewoonten (blijvend?) heb veranderd; een heel oude familiewijsheid, afkomstig van een van mijn overgrootvaders (de vader van de vroeg overleden vader van mijn moeder, Johannes ten Brink). Hij zei, aldus de overlevering die mijn grootmoeder mij heeft verteld dat je moest stoppen met eten zodra het je goed begon te smaken. Ik heb dat enigszins aangepast; zodra ik het gevoel heb dat het genoeg ik, dan stop ik en eet de rest niet tijdens de maaltijd op. Als Roos bij de maaltijd aanwezig is dan mag zij - doet ze graag hoor - als kliko functioneren en eet zemijn restje met genoegen op. En anders zet ik het bord in de koelkast voor de volgende dag.
En nu met dat Pelgrimspad ben ik vandaag verder gegaan; kon door omstandigheden pas met de trein van 12.13 naar Utrecht, maar was toch al om 13.09 in Amsterdam Zuid. Via het Universiteits terrein liep ik naar het begin van de Bosbaan en verder door het Amsterdamse bos tot de kruising met de snelweg. Het liep toen al tegen drie uur; ik was inmiddels ter hoogte van Amstelveen en heb daar weer de bus genomen. Was bij elkaar een dikke 8 km. 
Bij het betreden van het universiteitsterrein maakte ik een foto van het gebouw waar ik in mijn studententijd het bijvak microbiologie heb mogen doen. Dat was in 1968 of 1969; ik had toen uitzicht op de bouw van het hoofdgebouw van de VU. Inmiddels is het hele terrein volgebouwd; ongelooflijk wat er in die ruim 50 jaar allemaal is bijgebouwd.
Leuk trouwens om terug te denken aan dat bijvak microbiologie. Heel toevallig was een oud klasgenoot van mij, Fransje dM de analiste die mij de beginselen van het werken met bacteriën bijbracht. Later toen ik in Delft werkzaam was hebben onze wegen zich opnieuw gekruist en hebben we nog een keer samen geluncht. Ships that passed in the night. Moest ik aan denken daar op het VU terrein.