Zat me toch niet lekker

 Gisteravond rond 18.30 kwam ik enigszins verkild aan op station Wijhe om terug te gaan naar de Bilt. Tot mijn schrik zag ik daar iemand met zo'n opvallend oranje kledingstuk bij de overgang staan, naar ik dacht omdat er misschien storing was. Maar het was geen NS medewerker maar een medereiziger; hij stond uitgebreid de tijdstabel van de treinen te bestuderen. Ik ging in de wachtruimte zitten om te schuilen voor de kou en regen en daar kwam die meneer ook binnen en vroeg mij aan welke kant hij de trein moest nemen naar Zevenbergen?! Ik duidde hem het perron richting Deventer en verder en hij bleef maar vragen over de trein naar Zevenbergen en zelfs ook telkens weer op welk perron hij moest zijn. Ik legde hem dat telkens uit en zocht ook op hoe hij moest overstappen voor Zevenbergen. Hij bleef me niet begrijpend aankijken. Op zijn jas zag ik een naam staan en vroeg me af of deze meneer misschien wel ergens beschermd woonde; leek me de naam van een organisatie. 
Maar ik moest naar het andere perron voor Zwolle en wees de meneer voor de laatste keer naar het juiste perron. Daar stond een vriendelijke mevrouw die ook werd aangeklampt en die ik ook met haar telefoon in de weer zag gaan voor deze meneer. Zijn geheugen was raadselachtig kort had ik al gemerkt.
Het zit me nu enkele dagen later nu ik deze blog schrijf nog niet lekker of ik niet anders had moeten handelen. Anderzijds kreeg ik wel een warm gevoel over de bereidwilligheid die gelukkig wordt getoond om de wat hulpeloze mensen te helpen; ook verderop zijn reis zal hij vriendelijk bejegend zijn houd ik mijzelf maar voor.