Hoe verzin jet het

 

Roos fotografeerde mij bij de steen

We hadden thuis alvast onze regenkleding aangetrokken; met de trein van 9 uur naar Zwolle en door naar Emmen. Roos had een advies gekregen voor een bezoek aan "iets bijzonders"; een openlucht kunstwerk dat heden 50 jaar geleden werd gecreëerd: "Broken Circle". Ze had een kaartje en zelfs een tijdslot om dit te bekijken. Of ik er ook in mocht zouden we ter plekke wel constateren. 
Aan gekomen in Emmen hadden we al snel de track om ter plekke te komen gevonden en Roos, met in plastic gepakte telefoon wees de weg. Ging dwars door een fraai bos waaruit gestaag de regen op ons druppelde. Uiteindelijk kwamen we bij de zandafgraving waar het kunstwerk al 50 jaar op ons had liggen wachten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wat lacherig van werd om hier over een kunstwerk te spreken en er dan ook nog gewichtig over te doen. Het was een kleine landtong te midden van een groot water waar de zandzuigers hun werk hadden gedaan in die jaren; zoiets hebben"we" in Maarn in de zandafgraving ook; alleen wordt dat niet als een kunstwerk beschouwd hoewel er op een landtong zelfs een enorme stalen constructie is opgetrokken; een hoogspanningsmast die daar in ieder geval in de zestiger jaren al stond, dus zelfs meer dan 50 jaar geleden. Hier in "broken circle"  werd het oog getrokken door een enorme zwerfkei, hier duizenden jaren geleden door de gletschers in de ijstijd hierheen getransporteerd vanuit Scandinavië. Naar ik begreep had de kunstenaar liever gezien dat deze steen door de gemeente zou worden verwijderd, maar zo gek had hij de notabelen toch - gelukkig - niet gekregen. Ik vond het juist het mooiste onderdeel van de hele santemekraam die ook nog een kunstmatige toren van Babel behelsde van waaruit je de "broken circle" nog beter kon bekijken.
Wij liepen nagenoeg als enigen het hele terrein rond en op om de pracht van de omgeving tot ons door te laten dringen. We zagen een grappig verschijnsel aan de randen van het kunstmatige meer; wervelingen die - naar ik dacht - werden veroorzaakt door kwel uit de veel hogere omgeving. Er ging veel rust uit van deze voorheen zo bedrijvige plek met zandzuigers en kranen om het zand te winnen en te vervoeren.
Uiteindelijk sjokten we door de gestage regen terug naar Emmen waar we onze trein precies voor onze neus weg zagen rijden; een half uurtje vertreden. Helaas was er in Emmen nog geen horeca gelegenheid geopend zodat we als twee arme zwervers uiteindelijk maar onze meegenomen bammetjes hebben opgepeuzeld op een bankje.