Waschklammerbeutel

 

Een mooi gestileerd kunstwerk naar een "knijper" 

Het beloofde opnieuw een mooie dag te worden; zou helaas wat tegenvallen uiteindelijk. Allereerst even kijken hoe we gisteravond hadden gepresteerd in de bridgeclub. Viel helemaal niet tegen met iets boven de 50 procent; we komen aardig mee in de B-lijn. Dinsdag vandaag, dus na het ontbijt aan de Pilates. Vorige week had ik daar behoorlijke spierpijn van overgehouden, dus alle reden om dat inderdaad wekelijks te gaan doen.
Een behoorlijk zware inspanning die ons beiden menig zweetdruppeltje opleverde. Daar wist de douche wel raad mee en daarna lekker koffie drinken in de tuin. Uiteindelijk werd het lunchtijd en ik wist niet goed hoe ik mijn dag verder in zou delen. Een stevige wandeling hoorde in ieder geval wel bij de planning. Roos wilde wel iets kleins doen en daarom stelde ik voor om het zelfde te doen als gisteren en dat zij snel weer om zou keren. 
Ik berekende hoe laat we de trein moesten nemen zodat ik na de wandeling over Oene op tijd op station Wijhe zou zijn om de trein van 18.30 naar Zwolle te nemen; 13.00 uur werd het. Met het pontje van Olst over de IJssel en naar het stalletje met de lekkere peren. Roos sloeg een forse rugzak vol inmet allerlei groente en fruit; ik kreeg een zakje met wat paprikaatjes van haar; ik had nog een paar peren van gisteren bij me. Een stuk verderop besloot Roos om weer om te keren en bij de boerderij te informeren wat er zoal nog meer te koop was. Later meldde ze mij dat er zelfs vlees was vanaf oktober. Weer een nieuw adresje dus; grappig hoor. Ik ging verder en hoopte de "spekbonen" die ik gisteren ergens te koop had gezien te kunnen scoren.
Via de inmiddels bekende route richting Oene, maar voor de verandering sloeg ik bij een weg langs een wetering af. Daar zag ik een grappig "kunstwerk", een grote houten sculptuur in de vorm van een wasknijper. Die zijn sinds de wasdroger en het wasrekje in zwang zijn eigenlijk uit de meeste huishoudens verdwenen; ik heb dit kennelijk in onbruik geraakte hulpmiddel om de was op te hangen in geen jaren gezien, althans geen houten exemplaar. Ik was een keer in Duitsland bij een goede vriendin en zag daar een bijzonder handig hulpmiddel om de wasknijpers in op te bergen en bij het ophangen van de was makkelijk toegankelijk te maken: een Wachklammerbeutel; vond ik zo'n grappig woord dat ik het nooit heb vergeten.
Ik liep verder en zo zoetjesaan begon het te miezeren. Aangekomen bij de IJsseldijk begon het zelfs te regenen; plu en regenjas konden het maar nauwelijks aan en langzaam maar zeker werd ik nat en ook behoorlijk koud. Iets voor zes uur stond ik op de pont en om 10 over zes op het station waar ik om 18.25, binnen tijdvenster van mijn Dal Vrij abonnement kon inchecken. Uiteindelijk was ik om half negen weer - behoorlijk verkleumd - op de flat; moe maar voldaan en weer een kleine 20 km in de benen naast Pilates.  
Een kop soep warmde me snel weer op. Nog even in "Haaienkoorts" lezen, maar al snel kwam Morpheus om de hoek zeilen; met volop licht en het boek op m'n buik werd ik om 00.30 gewekt door de blaas.