Quichot en Vaderland

Salman Rushdie heeft mij zodanig verward met een boek dat ik het niet uit heb gelezen en dat is toch wel heel uitzonderlijk, want het was een bijzonder intrigerend boek. Maar ik kon er op zeker moment niet meer "bij". Hij is natuurlijk zelf schrijver, maar dan schrijft hij in het boek Quichot over een schrijver die op reis gaat en allerlei hersenspinsels achterna reist en daarbij dan een virtuele zoon krijgt die natuurlijk Sancho heet en die van alles merkwaardigs bedenkt en meemaakt. Maar het is ook wrnag zoals Rushdie beschrijft hoe de rassendiscriminatie in de VS uitwerkt. Dit maal niet de bejegening van de Afro-Amerikaan maar van de Indiase Amerikanen. Dat gaat zo even en passant in het verhaal, natuurlijk ook allemaal virtueel, maar het liegt er niet om. Ik werd dol van die virtuele verhaallijnen dwars door elkaar; net als zijn"Duivelsverzen", kon ik het boek niet uitlezen. Roos wel en die was zodanig gefascineerd dat ze het mij adviseerde. Was voor mij te moelijk.

En dan, "Vaderland", misschien beter "Vaterland", want het is geschreven alsof de tweede wereldoorlog door Hitler Duitsland is gewonnen. Het is, helemaal in de lijn van Harris gewoon een spannend boek alleen nu in de context van de waanzin van het Nationaal Socialisme. Natuurlijk was de hoofdpersoon iemand die in die maatschappij feitelijk een zekere mate van dissidentie kende. Hij had zo zijn vraagtekens, was een uitstekend rechercheur en kwam achter de vuiligheid waarmee de grootste misdaad, de holocaust moest worden weggepoetst om een bezoek van de Amerikaanse president, Kennedy nota bene, mogelijk te maken. Een onsmakelijk verhaal; boek kan ik dan ook niet adviseren.