Al die lelijke schuttingen

De eerste schutting die ik zag was in het Kattenlaantje, in Amsterdam. De blog van gisteren ging over de Kinkerstraat in Amsterda; daar woonde als gezegd mijn grootmoeder en wij kwamen daar vaak. Als dreumes ging ik met mijn ouders in het Vondelpark de eendjes voeren. Om daar te komen liepen we met de wandelwagen via de Jan Pieter Heije straat richting Overtoom en dan via het Kattenlaantje naar het Vondelpark. En dat Kattenlaantje was bijna luguber te nomen met zo'n vieze donkere schutting en het stonk er altijd naar (katten?)pis. Zelfs als kleintje vond ik dat onaangenaam. Misschien heb ik in die tijd al een aversie voor schuttingen opgedaan.

Bij mijn andere grootouders was ook een schutting om de tuin en de schuur, maar niet zo prominent; daar heb ik mij nooit aan gestoord. Maar verder had je niet zo veel schuttingen. Toen we als gezin later naar Amsterdam-Slotermeer verhuisden was er geen schutting te zien. Voor de rij huizen was een grasveld waar wij als kinderen op voetbalden, tenten bouwden en wat kinderen verder doen op zo'n vrije ruimte. Om de tuintjes waren lage heggen en de bal ging er nog wel eens overheen. Afgezien van het hoekhuis, waar de familie B. woonde werd dat ook niet zo erg gevonden en kregen wij kinderen de bal gewoon terug. Bij B. was de tuin afgeschermd met vrij hoog maar doorzichtig gaas dus ging de bal daar maar heel zelden de tuin in. Vader B. had een hoveniersbedrijfje en was daarom waarschijnlijk zuinig op zijn tuintje.

De laatste jaren zie je overal de wens tot privacy zich vertalen in afschuwelijke schuttingen rondom de privé terreinen zoals tuinen. Ik vind dat afstotelijk. 

Maar in het Kattenlaantje zag ik jaren geleden juist het omgekeerde. Daar zijn achter de verdwenen schuttingen juist alleraardigste gebouwen tevoorschijn gekomen.