Op naar Gorssel

Het lieve schilderijtje dat Jan Mankes
van zijn echtgenote Annie maakte.

Vandaag de tweede poging om naar Gorssel te gaan. Natuurlijk om eindelijk het werk van Jan Mankes te zien, maar ook voor dat beroemde pontje, Dommerholtsveer genaamd. Volgens de site vervoert het op drukke dagen wel tot 500 personen over van Gorssel naar de overkant. Dat wilden we wel eens zien. Dus gingen we een uur eerder dan nodig was voor ons "tijdslot" van kwart voor vier in museum MORE, museum voor Modern Realisme. We liepen door het verrassend leuke plaatsje Gorssel naar de IJssel en zagen daarbij nog een herdenkingssteen ter gelegenheid van de bevrijding in 1945; hier staken de geallieerde troepen de IJssel over. De herdenkingssteen aan de andere kant van de IJssel had ik gisteren nog gepasseerd op weg naar de kersen. Toen we de dijk opklommen schoot ik gewoon in de lach. Er had zich een forse file van fietsers gevormd voor het piepkleine pontje. We liepen weer terug naar Gorssel en liepen door het open lucht theater en zaten daar nog even op een bankje te genieten van een kikkerconcert. Toen toch echt naar het museum, waar geen wachtrij stond?! Desondanks moesten we toch echt tot kwart voor vier wachten voordat we naar binnen mochten. Handen moesten worden gedesinfecteerd - ik had geen seconde meer aan dat malle virus gedacht?! - en iedereen liep erbij of we allemaal zweertjes hadden. We moesten per se een bepaalde route volgen terwijl ik echt alleen maar voor Mankes kwam. Roos wilde wel meer zien maar desondanks waren we iets over vieren alweer uitgekeken. Mankes ben ik bij nader inzien niet van onder de indruk en de rest van wat er hing had ik erg snel gezien. Ook de sfeer in de musea met dat Corona regime bevalt me niet. Ben erg benieuwd of het er in het RIjksmuseum volgende week ook zo neurotisch aan toe gaat. Zo ja, dan houdt mijn museale interesse waarschijnlijk geen stand.