De werkgroep Sandwijck

Huize Sandwijck

Ik appte vanmorgen vroeg naar zoon Peter of hij tijd en gelegenheid had om tijdens zijn lunchpauze met zijn oude vader een ommetje kon maken. Dat was het geval dus keurig om half twaalf liepen we door de heemtuin van het Science Park waar hij werkt. Vol van het nakend vaderschap vertelde hij over de keuze voor een naam. Tot mijn verbazing speelden allerlei bijbelse namen door zijn gedachten maar daar stak de aanstaande moeder, Jessica - gelukkig - een stokje voor. Peter verwonderde zich erover dat er in NL altijd zo geheimzinnig wordt gedaan over de naam voordat het kind was geboren. Natuurlijk is het iets van de aanstaande ouders en feitelijk interesseert het anderen ook niets voordat het kind er ook daadwerkelijk is. De reden voor geheimzinnigheid is gewoon traditie hier in ons lage landje. Ook spraken we over de angsten die zwangeren wordt aangepraat over allerlei akelige dingen die je kunt oplopen gedurende de zwangerschap waarbij Peter de Listeria noemde. Hij ratelde er over door met frequenties van voorkomen en dergelijke.
Het half uurtje wandelen was weer snel voorbij en we namen afscheid. Ik reed weer richting de Bilt. Onderweg bedacht ik mij dat ik wel even langs Park Sandwijck kon gaan; een klein maar mooi oud landgoed dat al sinds jaar en dag wordt onderhouden door een groep vrijwilligers: de werkgroep Sandwijck. Al 35 jaar bestaat deze werkgroep; in 2009 bestond de werkgroep 25 jaar aldus een herdenkingsteken. Ik startte Komoot voor de foto's, liep een rondje en kwam een meneer tegen, een vrijwilliger zo te zien die met een hark bladeren verwijderde tussen de opkomende stinze planten. We kwamen in gesprek over de bloemen, sneeuwklokjes en wilde narcissen en al snel kwamen we op de Narzissen Wiesen op de Hautes Fagnes, voor ons beiden een favoriet gebied zo bleek al ras. Tijdens ons gesprek sloot een tweede meneer aan, duidelijk een bekende van de eerste en ook mij vaag bekend. Beiden bleken lid te zijn van de werkgroep Sandwijck. Deze groep werkt iedere zaterdag vanaf half elf in dit park. Ik overweeg sterk om mij bij deze club aan te sluiten en af en toe op zaterdagen aan de slag te gaan.
Naar bleek was Cees B, een voormalig "buurman" in de Hoflaan nog steeds voorzitter van deze werkgroep.
Had ik al eerder lekker in het zonnetje gezeten op een bankje daar deed ik dat opnieuw aan het eind van de wandeling bij het parkeerterreintje waar ook mijn fiets stond te wachten. Aangezien Komoot het na een storing nu weer tadelos deed moest ik vriend RiMo ervan verwittigen dat ik weer kon Komoten overigens zonder iets te hebben ondernomen; zelfwerkzaamheid van dit nijvere appie van onze overburen had het euvel verholpen tot mijn opluchting. Ik stuurde hem een WhatsApp bericht met foto en hij stuurde er eentje terug; beiden als immer aan het wandelen.