Een stukje zwezerik

Op de vleugel tussen de verhuisdozen

Roos was gisteravond laat nog binnen gekomen voor een glaasje wijn en om te blijven slapen. Ze had een heel genoeglijk avondje gehad met haar jongste zoon Tycho en vertelde daar over.
De verhuizing is nabij en ze heeft het zo langzamerhand ook wel gezien; het wordt tijd dat de verhuizing ook daadwerkelijk plaatsvindt. Maar telkens weer zijn er spullen die moeten worden ingepakt. Ze vroeg me om eens even mee te gaan om te kijken hoe alles er bij stond. Verrassend hoor zo'n huis vol verhuisdozen en verder vrijwel leeg. Ook de zolder is vrijwel leeg. Eenzaam staat de elektronische piano tussen de dozen en tassen. Beetje desolaat allemaal, maar ja, dat hoort er bij.
Beneden stond de vleugel nog en natuurlijk moest ik daar nog even op spelen. Maar die gaat natuurlijk in Wijhe ook weer een prominente plaats krijgen. Roos gaat daar niet alleen piano spelen maar ook cello is haar bedoeling. Gaan we weer ouderwets samen spelen.
Ik ging naar Albert Heijn en naar Koopman om de wekelijkse boodschappen in te slaan. Daarna naar de fitness en naar boerderij Boom en Bosch voor melk, yoghurt en boter. Altijd weer een mooie rit met de fiets. Bij de fitness kon ik constateren dat mijn regelmatig bezoek haar vruchten afwerpt; mijn kracht neemt objectief toe; stimuleert me om zo vaak mogelijk even naar Sportcity te gaan. Tegenwoordig sport ik kort, zodanig kort zelfs dat ik er niet van ga zweten en dan hoef ik ook niet te douchen; doe ik thuis; kost dus veel minder tijd en dat bevalt me wel. Even tussen de soep en de aardappels zal ik maar zeggen.
Van Roos kreeg ik nog wat restjes in een plastic zak; flesje walnotenolie, een bus met tafelzout en een stukje onbestemd maar fris ruikend "vlees" dat ik kon  kenmerken als een stukje zwezerik. "Dat wordt een voorgerechtje voor vanavond" bedacht ik mij. Roos eet de laatste dagen 's-avonds bij mij; haar keuken is eveneens onttakeld inmiddels, vandaar. Zwezerik dun gesneden en gebakken in wat boter met plakjes knoflook. Tweede voorgerecht was een pasteibakje, gevuld met ragout die eigenlijk voor vriend Dick was bestemd (Ik maak nieuwe hoor Dick!). Hoofdgerecht hoefde voor mij niet maar Roos schoof er nog een bord aardappelen met peultjes en gehakt in. En zelfs een bakje vla lustte ze nog wel. Verbazend dat ze zo slank blijft; waar dat verhuizen al niet goed voor is, maar je wordt er wel hongerig van.