Vandaag voor het eerst ging Roos als officieel eigenares van het huis in Wijhe naar het nieuwe huis. Ik mocht natuurlijk mee. We hadden de cello van Roos en Icarus, het fraaie bronzen beeld dat haar Pander kast opluistert voor de zekerheid maar meegenomen. We liepen blij door het prachtige, vrijwel lege huis en genoten van de gedachte dat Roos hier straks echt gaat wonen. Het is een flink stuk treinen, maar met een boek en eventueel muziek is het een rustige, plezierige onderneming om hier te komen en te zijn.
Aangekomen op station Wijhe liepen we deze keer door het "bos", de snelste en groenste manier om bij haar huis te komen. Om het een bos te noemen gaat wat ver; het deed me denken aan die film "Crocodile Dundee", waarbij Mick zijn enorme mes tevoorschijn haalt en tegen de overvaller zegt, "this is a knife", waarop de overvaller de benen neemt. Het is vergeleken bij ons bos achter een postzegeltje, maar een fijne aanloop naar het huis. Hoef je niet per se door het dorp of langs het fietspad te lopen. Wel even opletten voor de hondenstront merkte ik.
We hebben niet alleen wat door het huis gelopen maar ook bij de buren aangebeld en kennis gemaakt met drie buren die thuis waren. Werd duidelijk op prijs gesteld.
Aangekomen op station Wijhe liepen we deze keer door het "bos", de snelste en groenste manier om bij haar huis te komen. Om het een bos te noemen gaat wat ver; het deed me denken aan die film "Crocodile Dundee", waarbij Mick zijn enorme mes tevoorschijn haalt en tegen de overvaller zegt, "this is a knife", waarop de overvaller de benen neemt. Het is vergeleken bij ons bos achter een postzegeltje, maar een fijne aanloop naar het huis. Hoef je niet per se door het dorp of langs het fietspad te lopen. Wel even opletten voor de hondenstront merkte ik.
We hebben niet alleen wat door het huis gelopen maar ook bij de buren aangebeld en kennis gemaakt met drie buren die thuis waren. Werd duidelijk op prijs gesteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten