In de schaduw van Vermeer

Telkens als ik op Facebook zat kreeg ik de attentie van museum Prinsenhof in Delft dat ik tickets en tijdslot moest kopen voor de tentoonstelling van Pieter de Hooch, tijdgenoot van Vermeer en, net als deze beroemdheid schilder in Delft. Een klein dertigtal schilderijen uit diverse musea en van particulieren was bij elkaar gebracht; op zich een topprestatie voor een museumorganisatie! Je ziet dat toch steeds meer dat musea aparte exposities weten te "organiseren"; daar trek je natuurlijk publiek mee. Het Rijksmuseum en de drie noordelijke musea zijn daar inmiddels meester in, met name het Drents museum in Assen, en dan nu ook de Prinsenhof.
Overigens was ik, als verwende museumtijger niet onder de indruk van deze Hollandse meester. De schaduw van Vermeer heeft hem niet voor niets bedekt. Gezellige hofjes met erg veel baksteen - hij is werkelijk de topschilder van bakstenen muren! - met dagelijkse taferelen, dat was Pieter de Hooch. Eén schilderij sprong er wat mij betreft uit; een vrouw en een meisje met een prachtig geschilderd mutsje op, bekend uit het Rijksmuseum.
Vermakelijk gezicht trouwens hoe de "grijze golf" - waar ik natuurlijk ook toe behoor - zich tegenwoordig aan de kunst laaft. Met een apparaatje aan het oor staan ze met een geïnteresseerd gezicht te luisteren, meters van het schilderij vandaan. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een jota van blijft hangen. Ik lees al jaren geen bordjes meer tenzij iets mij werkelijk frappeert en zo'n luisterapparaat, daar ben ik veel te ongeduldig voor.