Rood guichelheil en een enkele blauwe

Rood en blauw guichelheil

We wilden door het boerenland gaan lopen richting Luras. De vriendelijke meneer van het B&B had ons vanaf het balkon het plaatsje Luras gewezen en daar gingen we naar op weg. Optimistisch hadden we gedacht om er wel even heen en weer terug te lopen en intussen ook nog het museum te bezoeken maar dat programma was niet te verwezenlijken. Was ook niet nodig want de behoorlijk geaccidenteerde boerenweg was heerlijk om te lopen en daar waren we wel een beetje aan toe.
Onderweg bezochten we nog een kerkje dat midden tussen niks en nergens ergens was gebouwd. Het was helemaal omgeven met laag dor gras. Roos schrok zich wild toen ze bijna op een forse slang trapte; vlak voordat ze erop zou gaan staan schoot het reptiel weg.

Interieur van het kerkje

We bezochten het kerkje en lieten nog een boodschap achter in het gastenboek. Grappig zo'n religieus artefact midden tussen de natuur; waarschijnlijk was het gebouwd op een voormalige heilige plaats uit de tijd van de Nuragiërs.
Overal wilde bloemen met vlinders en fraaie uitzichten over de bergen in de verte waarvan we later zouden horen dat het de oergesteenten, de granieten van het basement van Sardinië vormde; wisten we toen nog niet. We zagen wel met onze beperkte kennis dat het hier graniet betrof, bekend van ouderwetse keuken aanrechten en badkamervloeren. In tempio en omgeving kon je niet om het graniet heen; de kerk en veel andere gebouwen in het dorp zijn eruit opgetrokken en zelfs de paaltjes om prikkeldraad aan op te hangen zijn vaak van graniet gemaakt; dat is pas duurzaam en ook erg mooi.

Aan de lunch met zuppa en paardenbiefstuk

De kleurenpracht was oogstrelend; naast groen ook veel geel en wit en in de bermen opmerkelijk veel rood guichelheil. Tot mijn genoegen ontdekte ik tussen al dat rood uiteindelijk één enkel bosje blauw guichelheil. Ik vroeg me af of het in dit geval misschien een mutatie betrof, maar misschien is er ook toevallig ooit één zaadje hier in de berm terecht gekomen; intrigerend.
We haalden het dorpje Luras niet. Roos had volgens mij een geheim agenda namelijk dat ze eigenlijk nog wel een keer in dat Gallura restaurant met de typische streekproducten wilde gaan eten. Ze had de avond tevoren vast niet voor niets gevraagd tot hoe laat het restaurant voor de lunch open was; tot 16.00 uur. En zo keerden wij uiteindelijk om tegen 15.00 uur opnieuw aan te schuiven.
Ik bestelde zuppa want ik had wel trek in soep en wilde ook niet weer iets groots eten. Kwam er tot mijn verbazing een creatie aan die het midden hield tussen een wentelteefje en een pasteitje en smaakte overigens uitstekend. Opnieuw afsluiting met een glaasje mirto; dat is wel heel erg lekker.

Trots liet hij ons zijn Fiatje in wording zien

We hadden onze rugzakken bij het B&B achter kunnen laten. Toen we die op kwamen halen spraken we nog met de vriendelijke meneer die ons inwijdde in zijn grote hobby: Fiat auto's. In de parterre verdieping stond zijn grote trots, een Fiat 500, zij het zonder wielen of motor maar wel in originele kleuren, keurig rood gespoten.
Om 19.00 uur pakten we de bus naar Olbia en kwamen om 20.30 bij het hotel waar we de groep deelnemers aan Georeizen verwachtten te ontmoeten. Uiteindelijk hoorden we hen zo rond 22.30 uur bij het hotel aankomen en hebben we de kennismaking hernieuwd. Ook Carla die uit Italië zelf was komen vliegen was aanwezig. Zij kende het bedrijf waar dochter Joke werkzaam is en wel als een heel bijzonder en goed bedrijf.
De groep ging nog eten; wij hadden het wel gehad en gingen slapen. De volgende dag zou de Geologie excursie beginnen. We waren erg benieuwd en lazen de syllabus er nog eens op na; zware kost!