Naar de opera in Osnabrück

De artiesten ontvangen na afloop het welverdiende applaus

Het zou een hele volle dag worden - zeker drie bloggies waard -  maar eigenlijk gingen we vanwege de opera. Wij kennen sopraan Francis van Broekhuizen vanuit de Vereniging Vrienden van het Lied waar zij regelmatig voor optreedt. Toen we via haar Facebook pagina vernamen dat ze in de opera "Owen Wingrave" in Osnabrück op zou treden besloten we om haar te gaan beluisteren; en zo kwamen wij vandaag voor het eerst in Osnabrück; mooie stad, goed van eten en drinken, het Felix Nussbaumhaus en waar we voor kwamen: het theater en de opera.
We kwamen op tijd in het intieme theater; Roos had weer voor uitstekende plaatsen gezorgd; derde rij, recht vooraan met perfect uitzicht op zowel de Bühne als op orkest en dirigent.
Het werd een tour de force vooral voor de uitvoerenden en niet in de laatste plaats voor het orkest en vooral voor de dirigent; de 2 uur durende opera van Benjamin Britten werd zonder pauze uitgevoerd. Een indringend verhaal over een legerofficier in opleiding, Owen Wingrave, die uit een adellijk geslacht is voortgesproten dat al generaties lang "soldaten", althans legerofficieren heeft geleverd aan koning(in) en vaderland; de trots van de familie die heden gekenmerkt wordt door de strenge grootvader, voormalig legerofficier en oorlogsweduwes, waaronder de tante van Owen, een rol die voortreffelijk gespeeld en gezongen werd door Francis. Met een houding die ik zou willen kenmerken als "van de kak geen ontlasting", neus omhoog en van haar waardigheid en gelijk overtuigd zong ze haar rol. Owen was heilig overtuigd van de onwenselijkheid van oorlog en wilde zijn opleiding stoppen dit tot grote verontwaardiging van zijn familie die hem uiteindelijk lafheid verweet. Tragisch motief dat muzikaal en theatraal uitstekend werd neergezet door Britten en indringend uitgevoerd door het gezelschap en orkest hier in Osnabrück.
De muziek was modern; boeiend en moeilijk toegankelijk en naar ik kon oordelen razend moeilijk om te zingen. Met het volle uitzicht op de dirigent kreeg ik in toenemende mate respect voor zijn concentratie, uithoudingsvermogen en inzet; hij speelde een zware tenniswedstrijd van twee uur; hield het orkest perfect onder controle met deze lastige muziek, gaf telkens de aanwijzing aan de zangers als zij moesten inzetten en dat gedurende de hele opera van twee uur lang; geen enkele pauze.
We hebben genoten en ik wil Francis en collegae hiervoor bedanken.