Als boswachter vermomd

Geen commentaar. Foto Peter C.

Vandaag een gezellige dag met mijn goede vriend Peter C. doorgebracht; lekker de hele dag zitten ouwenelen over van alles en nog wat en dat op de - zoals ik later zou horen - de zonnigste schrikkeldag ooit! Relaxed laat opgestaan en met de trein van 9.00 uur naar Spaarnwoude waar Peter net 3 minuten stond te wachten. Direct door naar zijn hoogbejaarde moeder. Ik mag de oude dame - ze is bijna 97 jaar oud - graag en als we bij Peter in de buurt afspreken gaan we altijd even bij haar langs dus ook deze keer. Was weer genoeglijk.
De laatste tijd zit ik wat te filosoferen over het gevoel dat bij het ouder worden hoort in het kader van "vroeger was alles beter". Objectief weet je natuurlijk dat dat onzin is, en toch bekruipt dat gevoel niet alleen mij maar ook andere ouderen. En nu wilde ik dat wel eens voorleggen aan Peters' moeder. Ook zij vond de huidige tijd met al haar dreigingen bijzonder ernstig. Indirect bevestigde ze mijn vermoeden dat het toch vooral aan de leeftijd ligt dat je een wat somberder kijk op het heden krijgt; toen ik haar voorhield dat zij haar jong volwassen jaren toch in de oorlog had gesleten schetste ze een vrolijk beeld dat ondanks de grote beperkingen eigenlijk heel positief was. Je moest voor een bruiloftsmaal zelf de ingrediënten meenemen naar het restaurant, maar feestelijk was het! Het is dus inderdaad een leeftijdskwestie althans daar houd ik het vanaf heden op en ik leg de somberheid van mij af voor zover dat in mijn vermogen ligt.

Vervolgens gingen Peter en ik van het mooie weer genieten in de Amsterdamse waterleidingduinen. Ik had mijn groene Lodenfrei jas aan en daarbij mijn Tiroler groene hoedje omdat ik in de gauwigheid geen muts kon vinden in de schuur. We waren nog maar nauwelijks onderweg in de duinen of ik werd aangezien voor een jager. Er liep genoeg "wild" rond; achter een mevrouw met boterham stond een damhertebok te wachten of er iets voor hem over zou schieten; het stikte er van de herten en een jager zou zijn hart kunnen ophalen. Het water liep me in de mond maar die mevrouw zou nooit een levend beest kunnen doden aldus zeggen.
We liepen naar het voormalig pompgebouw van het waterleidingbedrijf en aten een boterhammetje. Het was heerlijk weer. Even verderop werd ik aangesproken door iemand die dacht dat ik boswachter was; ik vond het hilarisch; kleren maken de man kennelijk nog steeds. Die mevrouw wilde gewoon niet geloven dat ik ook voor het eerst op die plek was.
We hebben nog even iets gedronken in het gezellige restaurant bij station Overveen en toen scheidden onze wegen weer. In april gaan we weer een paar dagen samen op stap; dit keer naar Berlijn aldus de plannen. Gaan we weer verder ouwenelen.