Man, waar heb je het over!?

Nog niet zo lang geleden reed ik op de fiets langs een huis waaruit enig kabaal klonk. "Ach", dacht ik nog, "zeker een stel kinderen op weg naar school". Maar toen ik de tuin in kon kijken waaruit het kabaal klonk zag ik daar zo'n puber en haar boze vader die tegen elkaar stonden te schreeuwen. Op dat moment hoorde ik het meisje roepen: "Man, waar heb je het over", en helemaal volgens Pavlov voelde ik toen de gal weer naar boven komen, de onherroepelijke razernij die een puber kan oproepen bij een ouder, althans bij mij als vader, een fase die ik natuurlijk al lang achter me heb als vader maar waaraan ik nog met afgrijzen terug kan denken.
Ik moest er niet om lachen; herinnerde mij nog dergelijke explosies van boosheid bij mijn overbuurman Ben met zijn jongste dochter en was er toen verbaasd over. Met profetische wijsheid voorspelde Ben mij dat ik met mijn dochters ook nog van dit soort aanvaringen kon verwachten en hij had heel erg gelijk en dat veroorzaakte natuurlijk die opspelende gal bij mij. Met m'n twee jongens heb ik nooit zulke aanvaringen gehad overigens, maar uit mijn ouderlijk gezin herinner ik me die nog wel degelijk. Waar je aan begint als jonge ouder? Je hebt geen idee wat je na 15 jaar te wachten staat.
Je weet dat niet als je naar het ouderschap verlangt en ziet dan slechts zo'n lief, onschuldig, afhankelijk babietje, zich ontwikkelend via peuter, een ongelooflijk leuke tijd tot kleuter en lief onschuldig kind van 8. Kinderen in de huidige klas 5, de groep die ik op Strabrecht mocht rondleiden, ronduit geweldig. Maar daarna begint het gelazer, eindigend in die afgrijselijke puberteit.
Daarna treedt er de windstilte in van de onafhankelijkheid en begint de cyclus opnieuw waarbij overigens de moderne grootouder weer krachtig dreigt te worden ingeschakeld. Zouden die ook nog zo'n kwaaie puber tegenover zich mogen verwachten? Ik dacht het niet!