Landhotel Hubertus in Velmeden

Dit is een deel van het pad van de Grimmsteig; je kunt
nauwelijks en soms echt niet zien dat het belopen wordt.

Zo, vandaag de laatste keer door het Gläsnertal, via Wickenrode op weg naar Hessische Lichtenau, Hotel Hubertus waar we gelukkig plek hadden gevonden voor de nacht. Maar het zou verrassend anders gaan lopen!
Roos ging afscheid nemen van Herr und Frau Winter waar wij twee nachten in Nieste hadden verbleven. Ze lagen nog in bed TV te kijken, maar wij gingen vroeg op pad. Dat moet wel als je 'swinters aan de wandel gaat, want het is maar kort licht; om 16.00 uur begint het te schemeren en om 17.00 uur is het echt wel donker, althans te donker om buiten te lopen.
Dus vroeg opgestaan en via de X7, de Herculesroute naar Wickenrode. Daar waren we eigenlijk sneller dan we hadden gedacht. Onderweg merkte ik dat ik had vegeten om mijn waterflesje te vullen. En de nogal zoute leverworst die we op onze broodjes hadden maakte wel dorstig!

Overal stonden van die jachthokjes. Ik moest er
natuurlijk in eentje klimmen.

Onderweg liepen we tegen een wit-rood plastic lint aan met Lebensgefahr erop; er waren jagers en we mochten er niet door. Dus een omweg gemaakt, maar daar liepen we weer tegen zo'n lint aan. Nou weet ik dat jagers heel voorzichtig zijn en niet zomaar in het rond schieten. Ik heb een paar keer meegedaan met een jacht en weet dus hoe zorgvuldig de jagers hun werk doen. "We doen onze oranje hoes om de rugzak zodat ze ons goed kunnen zien en we blijven op de weg", stelde ik voor. En een wat angstige Roos deed wat ik zei; we moesten wel want zoveel wegen leiden niet naar het gewenste doel. Aan de kant van de weg lag een geschoten hert; maakte Roos er niet rustiger van. Was wel eens leuk voor mij want meestal ben ik de angstige met mijn hoogtevrees. Niet zo veel later verlieten we het jachtterrein.
We daalden af naar het plaatsje met de grappige naam Rommerode, door mij natuurlijk Rommelrode genoemd. Daar zou ergens koffie te krijgen zijn, maar nee hoor, alles dicht. Aan het eind van het dorp waren twee mensen bezig in de tuin en wij spraken hen aan of ze onze waterflesjes konden bijvullen. "Wasser?!", dat kon echt niet en dus werden onze flesjes gevuld met CO2 houdend mineraalwater; niet helemaal mijn goesting maar natuurlijk wel een ontzettend lief gebaar. De mevrouw vroeg waar we vandaan kwamen want ze kon ons accent niet plaatsen. Ze vroeg ook waar we gingen overnachten; ze dacht dat we met een caravan waren. "We gaan naar hotel Hubertus in Hessische Lichtenau", zeiden wij tot ons geluk. Want dat hotel ligt helemaal niet in Lichtenau, maar in Velmeden, dat wel bij de gemeente Lichtenau hoort. Dat was dus een grote mazzel, anders hadden we echt een probleem gehad. Allereerst lag Lichtenau een stuk verder dan Velmeden en er is helemaal geen mogelijkheid om te overnachten?! We waren deze mensen dan ook erg dankbaar en toen hadden we dit schitterende onderkomen nog niet eens gezien.

Fraaie uitzichten onderweg

Het zou met stip het mooiste verblijf worden van onze hele trip. Het restaurant was ontzettend "Duits gezellig", met van die hoekjes. We namen dan ook een biertje en nog een biertje. Daar kwamen de jagers binnen, wel een man of acht met geweer, laarzen en goed humeur. Ik vertelde hen dat we door het jachtgebied moesten wandelen maar dat we iets oranjes hadden aangetrokken. Dat was heel goed! en verder ook geen commentaar maar instemmend gegrinnik. We zochten de kamer op. Een kamer? een balzaal zul je bedoelen! Een enorme kamer met prima WiFi en alles erop en eraan. En daarna het stuk van de weerstand, het diner. We hebben ons aan de grond vast gegeten met Gänzebrühe vooraf, verrukkelijke fantasiën in varkens- en rundvlees, met Hollandse saus en ander heerlijks. En als afmakertje "Rote Krüze", zoals we die eerder hebben gegeten in de buurt van Nürnberg enkele maanden geleden. Mijn buik deed er pijn van. De wijn smaakte ook uitstekend. In bed gerold.