De finale van IVC 2021

 

De St Jan van Den Bosch

Roos had mij al maanden geleden uitgenodigd om met haar te gaan luisteren bij de finale van het Internationaal Vocalisten Concours in den Bosch. Ik was daar twee jaar geleden ook met haar naar toe geweest, zij het dat het toen ging om een voorronde. Bij die gelegenheid was ik niet zo onder de indruk van de kwaliteit van het gebodene, maar nu ging het om de finale. Een viertal duo's, d.w.z. pianist(e) en zanger(es) zouden vanmiddag optreden en beoordeeld worden door een zeer deskundige jury. En deze keer heb ik verschrikkelijk genoten. Van de liederen die gepresenteerd werden kende ik slechts een enkele en dat was nog wel het eerste lied van de eerst optredende kandidaat. Een Scandinavisch koppel; Zweedse bariton en een Finse pianiste. Zoals je natuurlijk mag verwachten van finalisten ging het voortreffelijk; zelfbewust, rete-moeilijke pianobegeleiding (dat zou voor alle vier het geval zijn trouwens) en alles werd zuiver en foutloos uitgevoerd. Leuk was in een lied waarbij het ging om een fabel van Lafontaine en een lammetje met een wolf. Roos was vooral onder de indruk van de manier waarop hij "mèèè" zong om het gemekker van het lammetje na te doen. Hij zou er, achteraf gezien trouwens de winnaar mee worden.
De tweede kandidaat kwam uit China en ik vind het dan toch wel heel knap hoe je de liederen uit een volstrekt ander taalgebied en cultuur toch prima kunt vertolken. Dat hij niet de winnaar zou worden had hij zelf waarschijnlijk ook wel verwacht, maar ik had groot respect voor de wijze waarop hij de Europese talen wist te hanteren in de liederen. 
Vervolgens kregen we twee uitvoeringen van het verplichte lied. Een beeldschone maar ook bijzonder goed zingende sopraan - de enige vrouw bij de finalisten ?! - bracht het lied, naar ik dacht onverbeterbaar; ik dacht nog: "typisch een vrouwenlied, niet eerlijk!", maar het zou anders worden.
Na de pauze zong als eerste een bariton en die deed eveneens het verplichte lied en wel zo geestig en vol Schwung, dat ik bijzonder onder de indruk was en op de punt van mijn stoel ging zitten. 
De beeldschone sopraan nam weer over met haar pianist die meer weg had van een bodybuilder; een stoere knaap die niet piano speelde, maar de piano te lijf ging. In één nummer zelfs bijna letterlijk waarbij met de handen de snaren werden bewerkt en met een slaginstrument. Heel bijzonder. Vervolgens kwam de ludieke bariton weer aan de beurt en die zong werkelijk of hij in de opera stond; mimiek en geestig en ook bijzonder goed zingend. Ik was er dan ook sterk van overtuigd dat hij de finale zou winnen. Ook Roos was van hem onder de indruk en na afloop spraken we nog relatief uitgebreid met de twee laatst optredende duo's die in de gang naar de uitgang hun opwachting maakten. Ook met het Scandinavische duo spraken we nog even.
Toen we op straat liepen hadden we het natuurlijk nog even over wie we het meest in aanmerking vonden komen voor de eerste plaats. We vonden de laatste twee eigenlijk alle twee fantastisch goed en waren dan ook verheugd dat ik voor de bariton had gestemd en Roos voor de beeldschone sopraan. 
Op station den Bosch namen scheidden zich onze wegen; Roos naar Wijhe en ik via Utrecht naar de flat.
Achteraf bleek dat de jury het Scandinavische duo de eerste prijs had toegekend; ook prima. Ik had een heerlijke zangavond genoten en tot genoegen van Roos stelde ik voor om volgend jaar weer naar de finale te gaan.