Wandelen rond Zwartsluis

Het begraafplaatsje

Gisteren hebben we aansluitend aan het bezoek aan onze nieuwe vrienden een door de VVV aangeboden wandeling gelopen. Dit is echt het gebied waar hun voorouders ook generaties lang hebben gewoond; de wandeling zou voeren langs een klein, intiem begraafplaatsje waar een aantal voorvaderen ook begraven lagen.

We gingen op weg; de route voerde ons door prachtig boerenlandschap; slechts af en toe werd de rust verbroken door een tractor of een personenauto. We genoten echt. Eilard had ons ook verteld van een vogelkijkhut bij een petgat, een plek waar veen afgegraven was in het verleden, in dit geval mede door een oom van hem. Inderdaad vonden we de vogelkijkhut waar twee oudere heren, gewapend met enorme telelenzen als arenden loerden op de vogels om deze op de prent te zetten. Ook Roos schaarde zich tussen hen en maakte zelfs met haar telefoon een foto van een goudhaantje tussen het struweel. Verder zaten er verschillende soorten eenden, waaronder de slobeend.

In de vogelkijkhut

Eén van hen vertelde over de juffers van Hasselt, nonnen met een zekere reputatie die moesten bidden voor het zieleheil van de ridders die de slag bij Ane schandelijk hadden verloren.

We liepen verder totdat we ter hoogte van Zwartsluis afhaakten en afbogen naar ons hotel. 

De volgende dag, vandaag dus, liepen we de route verder; eerst langs het Zwarte water langs scheepswerven en de haven. Mooi gezicht al die schepen; we zagen ook een enorme windmolen in aanbouw in stukken liggen te wachten op erectie elders.

Even verderop werden we telkens door groepjes oude auto's gepasseerd, zo te zien een rally; ik kreeg er het lazarus van en weigerde om de route te vervolgen.

Als monument een enorme schroef van het gemaal

Een beetje monkelend legde Roos zich daarbij neer en sloegen we een zijweg in; daar was het heel rustig. Na een kilometer realiseerde Roos zich dat we de route wel degelijk konden vervolgen maar dan in omgekeerde richting en zo zou geschieden. Afgezien van een fraai natuurgebiedje en een bijzonder klein gehuchtje met de naam Hamingen was de route niet spectaculair maar wel heerlijk rustig en ontspannend.

Uiteindelijk kwamen we weer terug bij het Zwarte water en bij het hotel.

's-Avonds verliep het bridgen opnieuw dramatisch; ik moet echt leren om me daar niets van aan te trekken; uiteindelijk hadden we een ontzettend leuke nazit met de club uit Ouderkerk. Roos had zelfs met een van de mensen afgesproken dat we een uitnodiging zouden krijgen voor hun jaarlijkse drive zodat we hen zelfs gaan weerzien waarschijnlijk. Dat is toch wel een heel bijzonder effect van deze bridge-weekends dat je er contacten aan kunt overhouden, al is het soms maar eenmalig.

Eén van de dames die hoorde dat wij uit Bilthoven kwamen vroeg of ik misschien Jan R. kende en dat was inderdaad het geval; een voormalig buurtgenoot van mij en voormalig zwager van haar. We hebben zelfs even met elkaar ge-whatsappt?!