 |
Resten van een vikingschip dat hier in de 9e
eeuw landde |
Eigenlijk zouden we de afgelopen dagen in Krakau zijn bij Martijn; door onvoorziene zaken ging dat niet door; het "helaas" krijg ik niet uit mijn vingers omdat de aanleiding best plezierig is, zij het minder voor ons har har, maar voor Martij des te maar.
Deze dag viel dus vrij en nu wil het toeval dat Ab voorstelde om vandaag een wandeling te gaan maken over Wieringen, een voormalig eiland in de Waddenzee, tegenwoordig vastgeklonken aan de Wieringermeerpolder.
 |
| Grappig barretje |
Al om 9.18 ontmoetten we elkaar op ons bekende afspraakpunt in Edam, het busstation en met de auto naar Den Oever en het hele eiland over gereden en weer terug naar de parkeerplaats bij restaurant "Mieke", daar begon de wandeling over het westelijk deel van het eiland. Leuk om te zien; het kon bestaan dankzij een kleileem rest die 100.000 jaar geleden is achtergebleven bij de voorlaatste ijstijd, degene die ook de enorme hunnebed keien naar NL heeft getransporteerd, aldus wist Ab mij te vertellen. Het is zelfs een licht glooiende plek in het verder zo platte Noord Holland. Vooral de voormalige kust vond ik imposant. In de toelichting bij de wandeling werd gesproken over een oude klif, een plek waar het eiland zo hoog boven het water uitstak dat er geen dijk gelegd was en dat kon je uitstekend zien, net als het rode klif in Friesland.
 |
| De onvermijdelijke ophoping van stacaravans |
Bij het derde koffietentje konden we terecht; koffie met Wieringse Jodenkoek was mijn deel; Ab nam er zelfs nog slagroom bij en wat vers fruit; gekke combinatie, maar best lekker. Toen verder; we kwamen nog een grappige "bar" tegen aan de voormalige kuststrook; de aanloop naar de "kleine afsluitdijk" die Wieringen verbond met Noord Holland en het eerst werd gedicht. De oversteek ging via een hoge brug; hier was een talud zichtbaar dat in de dertiger jaren is gegraven voor de aanleg van een spoorlijn van Den Helder naar Friesland; is er door de crisis nooit van gekomen; heb ik nooit geweten?!
 |
| Dorpskerk in Hippolytushoef |
Aan de waddenkustkant met een zeedijk op Delta-hoogte was uitzicht op de kwelders met enorme aantallen vogels, waaronder een slechtvalk die prominent zat. Gelukkig had ik mij Swarovski meegenomen. Een groot voormalig schorrengebied en tot slot het plaatsje Hippolytushoef met haar alleraardigste dorpscentrum. Met een tunneltje onder de weg door terug naar Mieke's restaurantje en met de auto terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten