De appeltaart van Kobus Kuch

De beestenmarkt in Delft. Op de achtergrond Kobus Kuch

Warm aanbevolen door Lex zat ik vol verlangen uit te kijken naar de klok van 12 uur; ik zat op het terras van café Kobus Kuch op de Beestenmarkt in Delft alvast achter een kop koffie want ik was uiteraard te vroeg voor de afspraak. Het was vooral de appeltaart waar ik inmiddels van had begrepen van Lex en van de website van Kobus zelf dat die wel heel bijzonder (vers) was.
Daar kwam Lex aangelopen; we hebben elkaar een keer eerder ontmoet bij een bijeenkomst van donoren en donorkinderen ergens in Utrecht. Maar natuurlijk ken ik hem uitgebreid van Facebook waar hij behoorlijk actief is op het besloten forum. Ik had hem voorgesteld om eens bij elkaar te gaan zitten om te kijken wat wij als donoren zouden kunnen betekenen in het stimuleren van anonieme donoren om zich kenbaar te maken. Ik heb me daar al behoorlijk voor ingezet in de vorm van interviews in enkele kranten en tijdschriften. Daarbij lag het accent vooral op de vrolijkheid die het met zich meebrengt wanneer het contact tussen donorkind en donor plaatsvindt; voor beiden is het een positief emotioneel moment dat ook vaak vervolg krijgt in den positieve, althans dat is zowel de ervaring die Lex uitstraalt op het besloten forum als mijn eigen ervaring. Maar natuurlijk ook de maatschappelijke verantwoording die je hebt; de kinderen willen het zo graag weten wie hun biologische vader is.
Mijn huidige insteek wordt toch vooral bepaald door de schrijnende gevoelens die op het genoemde besloten forum worden geuit door donorkinderen die vaak al (heel) lang op zoek zijn bij de verschillende instanties. In veel van die gevallen zal sprake zijn van een anonieme donor; ik zou deze collegae donoren er zo graag van willen doordringen dat zij er zo veel goed mee doen om zich kenbaar te maken; daarbij wil ik nog niet eens het woord maatschappelijke verantwoording in de mond nemen.
Maar goed, eerst gingen Lex en ik aan de appeltaart en natuurlijk over de relatie met onze donorkinderen; de vrolijkheid overheerst bij ons beiden en nadrukkelijk ook bij onze partners en ook bij de kinderen en eventuele kleinkinderen. En toen het plannetje; had ik als voormalig organisatieadviseur een aantal elementen die samengevoegd zouden kunnen worden en vooral veel voorbereiding zouden kosten, daar had Lex een KISS oplossing; een artikel voor de Libelle dat vooral gericht is op de oudere lezeressen, c.q. de echtgenotes/partners van de donoren. Probeer hen te overtuigen van het grote belang om in de emotionele lacune van "die kinderen" te voorzien; dat het vreugdevol kan en zal zijn vormt een mogelijk stimulerend element. Ik was direct om en zeker nadat Lex aangaf dat hij het artikel zou gaan schrijven.
We babbelden verder en na anderhalf uur waren we uitgepraat en gingen we ieder ons weegs. We hadden al bedacht dat er een foto van ons beiden op het terras moest worden gemaakt voor plaatsing op het Fb forum en zo geschiedde. Toen ik vanavond inlogde op facebook werd ik geconfronteerd met een zee aan leuke reacties op foto plus bericht van Lex. Stimuleerde om direct deze blog te produceren en die gaat ook op Facebook. Ik heb er een aantal "links" aan toegevoegd naar eerdere blogs die toelichtend zijn op deze tekst. Ben je echt geïnteresseerd kijk dan eens op mijn daily blog en vul het zoekveldje in met woorden als: donorkinderen e.d.

PS Lex merkt terecht op dat ik niets heb gemeld over de appeltaart van Kobus. En ja, daar zit 'm de kneep; Roos merkte al voordat ik vertrok op dat die appeltaart van Kobus vast niet zo lekker was als die ik zelf (af en toe, en te weinig naar 't zin van Roos) maak. En ja, daar moet ik het (helaas Lex!) mee eens zijn. In mijn appeltaart zitten ook walnoten en wat meer kaneel en rozijnen. Kan een kwestie van smaak zijn, maar de mijne is absoluut lekkerder. Moet ie wel zo vers zijn als die van Kobus.
Graag vul ik aan dat onder de in restaurants geserveerde appeltaart die van Kobus met stip bovenaan staat; is dus wel de allerlekkerste bij de horeca!
Ik zeg dit met name omdat ik wil voorkomen dat iedereen bij mij voor de deur staat voor appeltaart har har.

PS2 Misschien worden hier in Delft niet de grootste stukken geserveerd; daarbij wordt Kobus verslagen door het tentje in de metropool "Drie" op de Veluwe, maar dieappeltaart is lang niet zo lekker.