Marjorie, een echte kaaskop

Marjorie met de locoburgemeester van Utrecht

Vandaag was er algemene naturalisatiedag in Utrecht. Onze Marjorie zou nu ook officieel NLse worden. Roos en ik waren uiteraard van de partij. Het was een drukte van jewelste; wel zo'n 40 lieden werden officieel tot Nederlander verklaard door het "verstaanbaar" uitspreken van de formule: "dat verklaar en beloof ik", een enkeling zelfs door de eed uit te spreken.
Na afloop van de plechtigheid werd het Wilhelmus gezongen door het publiek; ik hoorde mijn Roosje luid kwelen naast mij; ze kwam zelfs boven de versterkte stem van de mezzo uit die een belangrijk deel van het geluidsvolume voor haar rekening nam. Natuurlijk zong ik ook uit volle borst mee hoewel ik het zesde couplet niet vlekkeloos kende. Heerlijk om die mooie hymne te kunnen zingen.
Daarna gingen we met ons gezelschap bij de Spagetteria eten. Roos had een bijzonder toepasselijk geschenk voor onze Marjorie, een prachtig barnstenen hart.
Roos ging met de fiets naar huis en ik liep naar het station waarbij ik onderweg Hugo en Marjorie nog tegenkwam; zij gingen nog naar een optreden van Lubach in het Beatrix theater.