Het oude mes van oma

Mooi duingebied bij Schoorl

Vandaag gewandeld met broer Henk in Schoorl. Als altijd hadden we afgesproken in Castricum en van daar uit zouden we naar Bergen en Schoorl rijden. En zoals altijd raakten we de weg kwijt doordat we meteen weer zaten te ouwenelen; Bergen aan Zee leek wel erg sterk te zijn veranderd; ik vermoedde terecht dat we in Egmond terecht waren gekomen en ik herkende de omgeving waar onze tante en oom woonden; was ik 20 jaar geleden een keer langs gegaan en ze wonen er vast nog.
In de auto wisselden we dingen uit die we voor elkaar hadden meegenomen; ik had een nog niet eens uitgepakte broek maat 52; voor mij te groot, maar voor Henk te klein vrees ik. Verder had ik het oeroude mes meegenomen; was voor ons beiden een herinnering aan oma ten Brink. Henk had niet verwacht dat hij dat oude mes nog eens zou terug zien, maar ik heb het al veertig jaar in mijn bezit; ligt al die tijd in mijn rariteitenkabinet. Gek genoeg wilde Henk het alleen maar even zien en in zijn handen houden, maar hij wilde het niet hebben.
Hij had voor mij het boek Levende bezems, het boek dat ik nog gekregen had van oma ten Brink voor mijn 9e verjaardag. Dat heb ik destijds in één ruk uitgelezen; bij nader inzien toch wel een hele prestatie voor zo'n jong kind; was een dik boek, net als die kinderbijbel die ik zelfs voor mijn 7e verjaardag kreeg; in 1 jaar uitgelezen weet ik nog. Dat boek was hem dierbaar en ik heb er dan ook van afgezien om het aan te nemen; was hij duidelijk blij mee.
Henk wist een parkeerplaats in Schoorl waar je vrij mocht parkeren. Tot zijn verbazing stond daar de auto van zijn dochter Petra daar ook geparkeerd. Heb ik 's-avonds per facebook nog kontakt met haar over gehad.
We liepen zoals altijd door het Schoorlse duin en praatten weer wat af; we zien elkaar niet vaak maar raken niet uitgepraat. Henk werkt nu een dag minder in de week en we spraken af om elkaar in oktober weer te ontmoeten.
Na de heerlijke wandeling met twee bankjes gingen we Schoorl weer in en dronken wat op een bekend terrasje. Daarna konden we het niet laten om een zak patat te scoren en die op een bankje op te nuttigen. Elverens blijven toch vreetzakken!
Henk zette me in Hoorn op de trein en een minuut later vertrok de trein naar Utrecht; de OV-engel was me weer welgezind.