Een enge afdaling

Verlaten plek, maar goed om te lunchen

Het zou onze eerste activiteit met de NLse club van Calpe worden zo hadden we verwacht; een bergwandeling. Keurig op tijd meldden wij ons; er stond nog niemand bij de deur maar bij een auto stond een viertal mensen en die hebben we aangesproken. Inderdaad zou er gewandeld worden maar geen bergwandeling; wandeling met lunch in een restaurant na afloop. Maar even afwachten dus. Het gezelschap groeide en groeide. Eén van de deelnemers kenden we nog van het bridgen van vorig jaar en hij legde uit dat de wandeling voor vandaag een wel erg relaxte zou zijn en dat er wandelingen worden gedaan in drie zwaartes waarvan die van heden de lichtste was.
Degene die het organiseerde ging binnen de mogelijkheden voor de lunch oplezen zodat iedereen kon kiezen. Roos en ik realiseerden ons dat dit niet helemaal onze goesting was en dat we echt voor de wat zwaardere bergwandelingen gaan. We meldden ons af bij de organisator en besloten om een VVV-wandeling te gaan lopen; de groene wel te verstaan en wel de andere richting op dan vorig jaar toen we door een jachtpartij verhinderd werden om dit gebied te betreden.

Hoog op de berg ligt Castelet

Aanvankelijk liep het allemaal prima; een mooie wandeling die hoog boven het spoor van de trein langs de berg liep. We vonden zelfs een plek die erom vroeg om te gaan lunchen en liepen vervolgens verder. Maar op zeker moment ging het pad wel zo bijna verticaal naar beneden dat ik mijn veto uitsprak over het verder gaan. Onder licht protest ging Roos akkoord en namen we de afslag naar Castelet, naar bleek een eeuwenoud bouwsel, waarschijnlijk uit de tijd van de moren, bovenop een top.
Roos had misschien wel helemaal naar het bouwsel toe willen klimmen; ik vond het wel goed zo. Vervolgens liepen we over het asfalt van de grote weg terug naar Calpe. Onderweg nog even bij Mejias II een bakkie doen en vervolgens naar de bushalte bij de fonteinen en terug naar ons appartement.