En weer 19 kilometer Maarten van Rossum

Eef met een ouderwetse bezem

We zijn onze schade, opgelopen door de val van Roos enkele weken geleden waardoor we niet konden wandelen inmiddels ruim aan het inhalen. Vorige week donderdag, zaterdag en vandaag weer een etappe; dit keer van Dalfsen naar Heino, het station waar we ook zaterdag zijn geëindigd. Het was schitterend weer; misschien een beetje fris, maar prima wandelweer. En wat is ons land toch mooi in de wintertijd, ach, eigenlijk in alle seizoenen, als het maar niet regent.
We waren vlot in Dalfsen; overstap naar Arriva in Zwolle, maar de aansluiting was prima. Om half elf stapten we uit; Roos had het boekje dus we konden direct aan de wandel. De GPS had er wat meer moeite mee; kon geen satellieten vinden, maar uiteindelijk deed die ook mee.
Prachtige landelijke omgeving waar een geweldige rust vanuit gaat; stilte die slechts twee keer verbroken werd door die verdomde rotbladblazers - zelfs hier in zo'n landelijke, bosrijke omgeving?! - je loopt een kwartier in die herrie als je een beetje pecht hebt zo ver dringt dat rot geluid door zeker als het verder stil is.
In een laantje kwamen we een meneer tegen die heel ouderwets met een grote hark en een kruiwagen bladeren bij elkaar harkte. Voor de afwerking had hij nog zo'n takkenbezem; zie je nooit meer; daar veegden vroeger de straatvegers in Amsterdam hun wijk mee aan; zo'n hoge kar waarin ze dan het vuil deden met een grote schep die een boer nu nog gebruikt om stront te scheppen.
Roos maakte een foto van mij met bezem. De meneer waarschuwde me nog dat je er zo mee weg kon vliegen; een heksenbezem!
Onderweg liepen we tegen een leuke gelegenheid om wat te nuttigen: Herberg De witte gans. We gingen de menukaart eens bestuderen; de zaak was uiteraard gesloten op de maandagmorgen, maar een zeer vriendelijke dame deed de deur voor ons open. Ik weet niet meer precies hoe ze het vroeg maar het kwam erop neer dat Roos daar fijn even naar het toilet kon. Dat is toch anders een frisse bedoening voor de dames in de winterbuitenlucht; heel attent dus. We gaan er een keer lunchen; als je via Dalfsen reist kom je precies met lunchtijd aan.
Uiteindelijk kwamen we via een paar prachtige landgoederen weer bij de wetering waar we zaterdag ook het MvR pad hadden onderbroken om de trein in Heino te nemen. De terugweg en de vertrektijd van de trein waren ons bekend. We aten nog even ons brood op een bankje in de zon en liepen naar het station. In de trein hebben we nog wat zitten slapen; je wordt ontzettend rozig van zo'n winterwandeling..