 |
| 3 generaties |
Vandaag waren Jessica, Peter en hun zoontje Joris bij mij op bezoek. Ze waren er al lekker vroeg en bleven uiteindelijk tot na de avondmaaltijd. Een hele organisatie voor deze oude baas ha ha. Het had nog enige voeten in de aarde want ik had hen eigenlijk bij voorkeur op de zondag hier gehad, maar dan was Peter druk met z'n vrienden en vandaag kon misschien ook niet want dan waren ze 2 jaar getrouwd. Inderdaad, inmiddels is Joris bijna 2 jaar en bij de plechtigheid 2 jaar geleden was Jessica hoog zwanger. Roos appte rond 10 uur of ze er al waren en aangezien dat niet het geval was nam zij de gelegenheid te baat om lekker door het bos naar de flat te lopen. Even later belde Jessica aan; ik liep hen op de trap tegemoet en hielp met Joris de trap op te lopen. Heerlijk ventje. Boven gekomen keek hij nieuwsgierig rond en bekeek alles zonder iets uit de kasten te trekken of onderste boven te gooien. Makkelijk kind eigenlijk; een echte elf waar je af en toe wat te eten in moet stoppen. Mandarijntjes had ik gelukkig in huis en ook nog een paar sinaasappels om uit te persen. Natuurlijk ook een enorm krenten noten brood voor ieder.
Na de koffie gingen we naar het bos. Joris wilde uiteraard zelf lopen en liep lekker met ons mee de goede richting op. Toen hij wat halsstarrig de andere richting op wilde hebben we hem bij vader Peet op de rug gezet, tegen de zin van onze Joris, dat wel, maar even later viel hij in slaap. Daar maakte Peter een onsie van waar de drie generaties heren van Elven nu op staan. Daar hecht ik aan, net als 65 jaar geleden toen ik ervoor gezorgd heb dat er een foto gemaakt werd van 4 generaties van Elven. Grappige gedacht trouwens dat ik inmiddels 6 generaties kan overzien en heb meegemaakt. Een periode bestrijkend van ongeveer 1878 tot heden; mijn overgrootvader was ongeveer 70 jaar ouder dan ik.
Eenmaal uitgeslapen wilde Joris wel weer zelf lopen en rustig wandelden we verder. Dat vind ik zo'n genoegen om met een klein kind door een voor het kind zo spannende omgeving te struinen. Uiteindelijk thuis gekomen rammelden enkelen van het gezelschap van de honger waaronder Joris. Hij kreeg van mij een stukje krentenbrood terwijl ik snel een boterham voor Jessica afsneed en met dik boter besmeerde. Roos en ik kennen dat gevoel van extreme trek niet meer als getrainde wandelaars; dat scheelt zo'n stuk; de vetverbranding komt op gang zodat je trek verdwijnt. Duurt even tijdens het wandelen, maar je krijgt geen glucose dip zoals dat genoemde wordt.
De middag vulden we met gedachten wisseling en wat mij betreft met de laatste hand leggen aan de avondmaaltijd. Die bestond op verzoek uit "draadjesvlees" en worteltjes. Nou, dat ging erin als het evangelie in een ouderling; er bleef niets noemenswaardig over; zelfs de enorme pan vlees werd tot op de bodem geleegd.
Roos en ik waren behoorlijk uitgevloerd en gingen lekker op tijd slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten