Afscheid van "de klok"

 

Nostalgisch plaatje uit de "Johanna's hof".

Bij het verdelen van "de spullen" na het verscheiden van onze ouders wilde broer Henk nauwelijks iets hebben; slechts een barometer waarbij vader altijd stond te tikken en te kijken hoe de luchtdruk zich ontwikkelde werd zijn deel. Naarmate de tijd verstreek bleek zijn dochter Petra, mijn nichtje dus sterke belangstelling te hebben voor oude spullen van haar oma en opa met name voor "de klok". Die functioneerde inmiddels naar mijn volle tevredenheid, staande bovenop de kast in mijn flatje. Ik kende die klok echt mijn hele leven; zo beschik ik over een foto van mijn broer Jan in de wieg terwijl zijn broertje (ik dus) over de rand van de wieg kijk en op de achtergrond heel prominent - u raadt het al lezer - "de klok". Met nicht Petra had ik afgesproken dat de klok haar toe zou komen op het moment dat ook ik het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld. Echter, na 15 jaren op de kast te hebben staan tikken en trouw de tijd aangeven heeft de klok het functioneren opgegeven. En eigenlijk was ik er ook wel een beetje klaar mee zoals dat tegenwoordig in neo-taal wordt genoemd. Toen ik dat aan broer Henk mededeelde vertelde hij me dat ook zijn vrouw, mijn schoonzus Charlotte die klok wel wilde hebben.
Vandaag had ik onze jaarlijkse wandelafspraak met broer Henk en had de klok ingepakt meegenomen. Zonder veel plichtplegingen werd deze overhandigd bij het instappen van de auto waarbij ik zei, indachtig de wens van moeder en dochter voor deze klok: "jullie vechten thuis maar uit wie hem krijgt".
Op mijn voorstel dronken we eerst wat en vooral aten we een stuk appeltaart bij de "Johanna's hof", het restaurant waar onze ouders altijd kwamen; ja ja, nostalgie als altijd. Vervolgens door, zoals altijd naar Schoorl en broer Henk reed, zoals altijd, verkeerd, maar uiteindelijk kwamen we wel in Schoorl en gingen we het duin in. Gezellig keuvelend over wat ons zo bezig houdt liepen we door het fraaie landschap; we streken neer op het bankje met uitzicht op het stukje dat ik wel het allermooiste vindt aldaar en zaten daar net zo lang tot we ons realiseerde dat we terug moesten omdat de parkeertijd wellicht al verstreken zou zijn voordat we terug waren. Dat bleek inderdaad het geval en nu maar hopen dat er geen bekeuring zal volgen; het parkeerterrein was bepaald niet vol, dus wellicht valt het mee.
We reden vervolgens naar het huis van broer en daar werd ik weer hartelijk begroet door schoonzus; na jaren weer gewoon een kus; corona is achter de rug zal ik maar zeggen. Lekker bruine bonensoep gegeten en bijgepraat. Henk bood mij aan te helpen met een paar klussen in de flat; dat deed mij best wat; zo'n fijne broer. Toen ik hier introk heeft hij ook direct van alles gedaan om het wonen te veraangenamen; ik ben daar helaas niet zo handig in. En nu biedt hij het opnieuw aan. Hij bracht mij ook naar de trein in Hoorn en ik was weer behoorlijk op tijd thuis. Vrijwel direct in bed gekropen.