Het was vandaag een snikhete dag; toen ik in de loop van de middag een ommetje door ons bos wilde maken ben ik vanwege de hitte teruggekeerd; niet uit te houden gewoon. Heb m'n pet in het water nog nat gemaakt om het hoofd te koelen. Het is niet te geloven dat in deze tijd van het jaar nog zo'n hittegolf kan plaats vinden.
Ondanks deze warme dag heb ik uiteindelijk toch een lange broek aan getrokken en zijn we naar Tivoli gegaan met de bus om naar een concert te gaan luisteren. In het kader van het Festival Oude Muziek was er een concert rond de beroemde, zij het "laatste" castraat Farinelli die 10 jaar lang aan het Spaanse hof dagelijks een concert gaf. Uit historisch materiaal was uitgediept hoe een dergelijk concert verlopen zou moeten zijn en op een dergelijk concert werden we 's-avonds getrakteerd. Natuurlijk geen castraat maar een stevige sopraan met een stevige stem die de zang voor haar rekening nam. Verder bestond het gezelschap uit een groep voortreffelijke musici, drie violistes, een celliste, klavecimbel en bas en bij enkele stukken twee hoornisten. Een trommelaar met twee fluiten kondigde, zoals dat in koninklijke tijden betaamde, het begin van het concert aan.
Het zeer intieme concert had beter gepast in de kleine zaal, maar het behoorlijk goed vertegenwoordigde publiek was daar te groot voor. Wij zaten net als bij vorige keren achter orkest en zangeres. Het was een bijzonder gebeuren. Na afloop namen we de bus en liepen door het park terug naar huis; dronken nog een wijntje en gingen toen de broeierig warme nacht in. Om 3 uur heb ik van de koelte op mijn balkonnetje genoten.
Ondanks deze warme dag heb ik uiteindelijk toch een lange broek aan getrokken en zijn we naar Tivoli gegaan met de bus om naar een concert te gaan luisteren. In het kader van het Festival Oude Muziek was er een concert rond de beroemde, zij het "laatste" castraat Farinelli die 10 jaar lang aan het Spaanse hof dagelijks een concert gaf. Uit historisch materiaal was uitgediept hoe een dergelijk concert verlopen zou moeten zijn en op een dergelijk concert werden we 's-avonds getrakteerd. Natuurlijk geen castraat maar een stevige sopraan met een stevige stem die de zang voor haar rekening nam. Verder bestond het gezelschap uit een groep voortreffelijke musici, drie violistes, een celliste, klavecimbel en bas en bij enkele stukken twee hoornisten. Een trommelaar met twee fluiten kondigde, zoals dat in koninklijke tijden betaamde, het begin van het concert aan.
Het zeer intieme concert had beter gepast in de kleine zaal, maar het behoorlijk goed vertegenwoordigde publiek was daar te groot voor. Wij zaten net als bij vorige keren achter orkest en zangeres. Het was een bijzonder gebeuren. Na afloop namen we de bus en liepen door het park terug naar huis; dronken nog een wijntje en gingen toen de broeierig warme nacht in. Om 3 uur heb ik van de koelte op mijn balkonnetje genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten