Het mysterieuze gat van veertig jaar geleden |
Na die 15 jaren begon het winkelcentrum al snel wat sleets te worden, maar het bleef behoorlijk druk; het plaveisel werd bobbelig, er blevn plassen staan die 's-winters tot glibberige glijbanen transformeerden, verveloosheid. Langzaam maar zeker ging de loop er ook uit; er kwamen meer van dergelijke winkelcentra; het was niet meer zo bijzonder. Winkeliers gingen verhuizen; mijn favoriete herenmodezaak, Sir John verhuisde, de bakker ging dicht, alle restaurants sloten de deur; herstel bleef uit.
Uiteindelijk werd de renovatie ter hand genomen. Met buldozers en ander grof gereedschap werd het vertrouwde winkelcetrum langzaam maar zeker gesloopt en met nieuwbouw weer opgebouwd; een troosteloos proces; het vertrouwde verdwijnt terecht maar het nieuwe went niet meer zo snel. Een beetje "woud be" huisjes verrezen. Helaas bleven de meeste van de nieuwe winkelbehuizingen leeg?! Merkwaardig genoeg wel twee opticiens en gelukkig zit Albert Heijn er nog, zij het in zijn oude behuizing; zal dus ook nog wel gesloopt gaan worden.
Vanmorgen maakte ik een wandeling in ons bos achter. Opeens bedacht ik mij dat ik mijn T-mobile abonnement nog moest verlengen en richtte daarom mijn schreden richting Kwinkelier; ons telefoonwinkeltje is gevestigd in een van de nieuwe panden op dit winkelcentrum en de enige die het altijd erg druk heeft. Ook nu was het druk; er stonden drie man achter de balie en er stonden alweer vier klanten te wachten waaronder een leeftijdsgenote waar ik even naast plaats nam op de daarvoor klaar staande stoelen. Uiteraard kwamen we in gesprek en met name over de leegstand hier op het gerenoveerde deel van de Kwinkelier. "De loop is eruit", kwamen we beiden tot de conclusie, en het is maar de vraag of die er ooit weer in komt.
Ik had niet het geduld om te wachten tot ik aan de beurt was, ging weer aan de wandel en maakte een foto in de parkeergarage van dat ooit voor mij zo intrigerende gat in de betonstructuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten