Hoog water in de Helle

Besneeuwd veenlandschap met Roos

Er lag behoorlijk veel sneeuw hier in het Eifelgebied; in de lagere gebieden was de sneeuw al weggesmolten of aan het smelten. En al dat water komt natuurlijk uiteindelijk terecht in de grotere beken/rivieren, de Ruhr en de Helle. En waar je de Ruhr in "de beschaving" kunt zien lopen - denk maar aan Monschau en verder - daar loopt de Helle uitsluitend op de Hoge Venen. Waar de Hoge Venen endigen, daar eindigt ook de Helle; zij wordt opgeslorpt in een kunstmatige leiding en verderop in een drinkwateropslagbekken uitgestort. De Helle ken ik vooral als een kalm stroompje in de zomer.
Voor vandaag hadden Roos en ik gepland om over het Venn te gaan wandelen richting de Helle en zo geschiedde. Een voor ons nieuwe aanlooproute - Roos wil altijd iets nieuws lopen - via Ruitzhof gelopen met behulp van kaart, GPS en bordjes tot we aankwamen bij de vanouds bekende Herzogenhügel.

Zo ruig hebben we de Helle niet eerder gezien

Vandaaruit het dalletje van de Spohrbach afgelopen naar het dal van de Helle; die konden we van bovenaf zien stromen. De steile afdaling naar de oever van de Helle hebben we maar gelaten voor wat die was; het zag er erg zompig uit; de Helle hadden we niet zo breed verwacht en het was maar de vraag of je er nog langs kon lopen. Dus verder over het grote pad. De brug over de Helle overgestoken en van het ruige landschap aan de overkant genoten. Grappig genoeg kwamen we daar een drietal wandelaars tegen; verder nog niemand gezien onderweg. Het was niet mogelijk om de oever van de Helle te belopen; het wandelpad aldaar was onbegaanbaar. Maar het uitzicht was prachtig.

Een onsie op de oude boomstam

Toen verder gelopen naar de "oude" zomerovergang van de Helle met het kiezelstrandje; dat plekje is ons zeer dierbaar vanwege de oeroude herinneringen. Ik was hier vele jaren geleden met Hugo terwijl het meer dan 10 graden vroor; we waren hier ook met Tycho en Douwe; bij die gelegenheid had Roos een ontzettend leuke foto gemaakt van Hugo en mij samen terwijl ik thee oid aan het zetten was.
Nu maakten we een onsie terwijl we op die oude boomstam zaten waar we vroeger broodjes hebben gesmeerd en geluncht met onze poncho's tegen de regen; lang geleden allemaal.
We liepen terug; het was uiteindelijk een forse en zware wandeling geworden van ergens tussen de 20 en de 25 kilometer door redelijk zwaar terrein. We waren blij dat we weer in het hotel waren.
In het hotel gegeten; asperges. Vroeg naar bed en als een blok geslapen.

Het "Hoge Veen" in de verte nog flink besneeuwd