Zonsopgang bij het meertje

"Het meertje" bij zonsopkomst. In de verte, maar hier
niet zichtbaar een 18-tal kwaks
 

Herman vond het maar een vies meertje. Het water was misschien wat grijzig, maar ik betwijfelde eigenlijk of dat door menselijk toedoen kwam. Zou kunnen want er lagen wel wat restanten van huishoudens zoals kachelpijpen en wat plastic rommel in het water, maar er zwommen ook schildpadden en kikkers. Echt smerig was het zeker niet.
Heel in de verte zag je een heel stel reigerachtigen, species van "de kwak" in een boom zitten. Ze zaten er wat kouwelijk bij met opgetrokken schouders, met 18 stuks, doodstil in een boom. De rozevingerige eoos piepte met haar zonnestralen over de heuvels in de verte; het was een schitterend gezicht. Later in de dag zou helios ons meedogenloos verzengen. De meesten van ons hadden nog geen zon, althans nog geen zuid-europese zon op hun huid gevoeld en moesten voorzichtig aan doen. Maar 'smorgens nog niet hoor. In het riet zat een aantal waterhoenders met jongen; een leuk gezicht zo 'smorgens vroeg. Maar eerlijk gezegd kwamen we voor het klein waterhoen, een fraai beestje met een blauwachtig verenkleed dat we overigens tot algemene teleurstelling de hele week niet zouden ontwaren. Maar wel het wouwaapje, tegenwoordig het woudaapje geheten of zelfs woudaap. Hans noemde het een keer heel geestig tegenover een Engelsman een forestmonkey; begreep de Engelsman niet terwijl wij er ontzettend om moesten lachen?! Tja, aan humor ontbrak het ons niet al viel dat 'smorgens voor zes uur niet altijd mee.