Kinderspeelplaats opgebroken

De zijkant van onze flat volledig plat gesnoeid

Tijdens de rondvraag op de ledenvergadering van de vereniging van eigenaren (VvE) van onze flat kwam deze kaalslag ook aan de orde; voorheen was dit een behoorlijk dichtgegroeid bosje met laaghangende takken van de bomen en struiken; kortom een ideale plek voor kinderen om te verstoppen, hutten te bouwen, lekker spelen dus. Helaas denkt tegenwoordig vrijwel niemand daar over zoals ik dat doe. Iedereen die de vergadering bijwoonde beschouwde de kinderen met hun spel als overlast; die schreeuwende kinderen, rotzooi tussen de bosjes. Welnu, één van onze flatbewoners had een oud bankstel buiten gezet en zich niet gerealiseerd dat je eerst moet bellen voordat "de gemeente" het op komt halen (wist ik ook niet overigens). Het gevolg was dat de kinderen het na enkele dagen "hun hut" hadden binnen gesleept. Inderdaad, het werd een beetje een rotzooitje, maar ik gunde het die kinderen.
Mijn eigen kinderen beschikten over een enorme tuin met daarin ook de onvermijdelijke hutten tussen de struiken. Mijn tuin was behoorlijk wild; ik hield primair rekening met de levende natuur; een grote vochtige composthoop met alle tuinafval, vooral takken, dood hout en bladeren. Er was ruimte voor insecten, vogels, overwintering van egels e.d. Bijvangst was dat het een ideale kindertjestuin was. Maar in de ogen van de buren ongetwijfeld een zooitje. Toen ik een paar jaar na de verkoop mijn oude buurvrouw weer eens sprak liet zij dan ook op hoge toon blijken dat het nu allemaal toch wel "erg netjes" was. Ach ja, het zij zo; ik word wat weemoedig als ik langs mijn oude tuin fiets.
Ook de flatbewoners vonden het terecht dat de kinderspeelplek was opgeruimd, zeg maar kaal geslagen. Ik heb tijdens de vergadering m'n mond maar gehouden; ik zou louter onbegrip hebben ontmoet vrees ik.
Grappig genoeg kwam ik de gemeentelijke uitvoerder in zijn autootje tegen, precies op het moment dat ik de hier getoonde foto maakte; hij stopte expres en we kwamen tot een gesprek. Natuurlijk beaamde ik tegenover hem dat ik het als bestuurslid van de vereniging erg netjes vond staan en prima uitgevoerd. Maar ik kon het ook niet laten om te zeggen dat ik het die kinderen zo gunde om een ouderwetse speelplek te hebben. Hij was het met mij eens en meldde dat hij in zijn jeugd ook nog aan de takken kon hangen; iets dat tegenwoordig voor kinderen vrijwel uitgesloten is helaas.
Zo'n echt avontuur in een kindertuin kan geen computerspel een kind bieden!