Wat een dag!

 

Helaas ontbrak Hugo

In mijn agenda had ik deze dag al gemarkeerd met "Topdag!" Aanvankelijk kwam deze dag voort uit de viering van mijn 75e verjaardag dit jaar, voorwaar toch een kroonjaar. En uiteindelijk culmineerde het in een ontmoetingsdag van mijn echtelijke kinderen en donorkinderen, gewoon bij mij thuis en vooral gestuurd door het tijdvenster dat Martijn in NL zou zijn. Asbjörn en hij vonden in overleg twee geschikte zondagen.  Een datumplanner deed de rest, alleen Hugo zou ontbreken wegens vakantie. Roos en ik hadden stevig voorbereid, d.w.z. dat we vooral lekkere dingen in huis hadden gehaald, kazen, zalm en paling uiteraard en nog meer lekkers. Joke beet het spits af met een fotootje waarop ze op hilarische wijze duidelijk maakte dat ze "per pedis" kwam via het bos en de weg niet meer wist. Dat viel mee want ze was desalniettemin als een van de eersten, maar al snel waren we compleet op Arja na die eerst nog naar een vriendin in de buurt ging vanwege een kraamvisite.
Een aantal kende elkaar niet en zo begon het met voorstellen en al snel zaten we aan de koffie met door Asbjörn uit verre streken meegenomen lekkers of een stuk spektaart of krentenbrood uit mijn oven. Heel geanimeerd zaten we te praten om elkaar wat beter te leren kennen maar vooral ook over het ongewone en de knelpunten die samenhangen met donorkind zijn. Ondanks mijn relatief ruime ervaring rond het kennismakingsproces van donor en donorkind leerde ik volop van het gesprek.

De wandelaars in een selfie van Peter

In de loop van de middag ging het grootste deel van de groep lekker aan de wandel in het bos onder leiding van Joke die dit bos inmiddels al zo'n 40 jaar kent en desondanks de weg vanmorgen even kwijt was har har. 
Toen het hele stel weer terug was dronken we nog een kop thee en viel de club uiteen in praatgroepjes leek wel en op verschillende plekken in de flat stond men geanimeerd met elkaar te praten. Ik zat het allemaal met genoegen te bekijken. Op zeker moment voelde ik dat het tijd werd voor het etentje buiten de deur en daar ging de karavaan op naar restaurant Dobre, voorheen de Griffel in de Bilt. Een tafel voor ons gezelschap stond mooi gedekt klaar en al snel had iedereen besteld en zat met elkaar te praten. Het was toch genoeglijk en het eten was eenvoudig maar voedzaam zou Bommel zeggen. 
Ik bracht Nathalie naar de bushalte vlak voor de deur; zij had wel een heel flinke reis nog voor de boeg, fijn dat ze er was ondanks de afstand! De rest zat nog even na te praten en toen braken we op. Een zestal van de kinderen liep voor Roos en mij uit; ik zag dat stel aan; deed me best veel hoor en voelde me werkelijk de koning te rijk na zo'n warm samenzijn. Dankjewel allemaal!!