Stollingstest

 

Een piepklein wondje op het puntje van mn tong

In al die 74 jaar was dat mij nog niet gebeurd; bij het happen in een boterham met oude Friese nagelkaas beet ik zodanig op het puntje van m'n tong dat het bloedde. Ik was nieuwsgierig hoe "ernstig" het bloedde en keek in de spiegel. Onmiddellijk had ik de associatie met de stollingstest zoals ik die vaak heb zien uitvoeren toen ik hoofd was van het huisartsenlab Utrecht, toen nog SAL geheten. Ik kon het dan ook niet laten om het piepkleine wondje te gebruiken om de stollingstest uit te voeren. Met een klein stukje keukenpapier bette ik telkens om vast te stellen of de bloeding gestopt was en dat was na een periode van een minuut of 2.30 wel het geval, waarmee een "normale" stollingstijd was vastgesteld. 
Weer zo'n staaltje van biologisch vernuft; in het bloed bevinden zich tal van verschillende soorten cellen, waaronder bloedplaatjes die een eerste verdedigingslinie vormen wanneer een wond ontstaat. Door factoren uit het gewonde weefsel, uit de beschadigde endotheliale cellen meen ik, klonteren de bloedplaatjes tot een eerste netwerk dat de aderen naar vermogen afsluit, daarna een hele cascade van factoren die uiteindelijk tot het stevige korstje gaan leiden dat eenieder kent na een niet al te grote verwonding. Hoewel het schijnt dat jonge kinderen tegenwoordig zo beschermd opgroeien dat ze in hun jeugd nooit verwond zijn geraakt. Nou, ik wel, ik zal als kind wat keertjes gewond zijn geraakt o.a. door prikkeldraad, takken en door valpartijen op straat. En dan nu door op m'n tong te bijten. Ik kon het niet laten om die gekke foto te maken voor bij deze blog har har.