Duivekater

 

Mijn tweetal baksels

Ach, als kind at ik het al zo graag; bij mijn Zaanse grootouders aten we bij de broodmaaltijd, 's-avonds een snede duivekater. Mijn lieve grootmoeder Sientje bakte dat niet zelf maar kocht het bij de bakker, een zacht, zoet brood met een mooie donkerbruine bovenkorst. Die gezellige avonden met de lamp boven de eettafel in de zo kleine kamer met de pendule en haar zilveren klokje dat ieder uur helder sloeg. 
In het onvolprezen kookboek van Pellaprat staat een recept voor duivekater, Anneke heeft dat destijds regelmatig gebakken, maar ik heb dat tot nog toe niet vaak gemaakt terwijl ik er altijd met zo veel smaak van heb gegeten. Maar gisteravond is het er weer eens van gekomen en vanmorgen heb ik in bed als ontbijt de eerste snede met genoegen verorberd. Smaakte als "vroegig".
Terwijl ik het deeg gisteravond probeerde te maken dacht ik dat het niks zou worden, het was een ontzettend droog deeg dat maar niet wilde pakken in de stoere kneedmachine, maar na een minuutje of vijf ging het helemaal goed, nog even wat handelingen zoals Pellaprat die voorschreef en toen, samen met het inmiddels eveneens geknede deeg voor een gewoon bruin brood in de oven afgebakken. Sinds de oproep om (nog) wat zuiniger te zijn met energie bak ik steeds twee dingen tegelijk, een bruin brood samen met een rozijnenbrood of met een spektaart en dan nu met een duivekater. Eerlijk gezegd werd ik de spektaart maar zelfs het krentenbrood een beetje zat, dus voorlopig zal het wel duivekater worden die het bruinbrood gaat escorteren.
Uit energie bezuiniging heb ik mijn extra vriezer uit de dienst gehaald (scheelde enorm in m'n elektriciteit verbruik!) en daardoor kan ik een tweede bruin brood niet herbergen; in de resterende twee vriesladen van de koelkast past dat niet. Maar ook daar ga ik wat op vinden, kleinere, of geen voorraad vlees denk ik. Ach ja, zo kun je je als Homo Sapiens Avarites enigszins aanpassen. Een auto bezit ik al ruim 35 jaar niet meer, ik doe vrijwel alles met OV of met de niet-elektrische fiets en doe steeds het licht achter me uit. De CV gaat slechts aan als ik bezoek heb, ik weet zo gauw niet wat ik nog meer zou kunnen doen om m'n ecologische voetafdruk te verminderen.
En ja, ik hoor de kritische lezer van dit blog al zeggen: "en al die kinderen dan?", en al dat vliegen naar Spanje in het verleden", daar heb ik inderdaad geen goed antwoord op en bij al dat vliegen frons ik zeker mijn wenkbrauwen en schaam ik me lichtelijk.